ΣΥΛΕΕΓΟ ΒΗΜΑ

Μας αναγκάζουν κάθε μέρα να σταματήσουμε να μιλάμε και να σκεφτόμαστε με την καρδιά μας. Οι τεχνοκράτες δε συγκινούνται από τα ανθρώπινα συναισθήματα, τα περιφρονούν και τα αγνοούν. Μας παρασέρνουν και μας εξαναγκάζουν κάθε μέρα στη δική τους ματιά για τη ζωή. Τα λόγια που ακολουθούν είναι λόγια με μουσική,  τη μουσική που έχουν τα ποιήματα, που κανείς δε διαβάζει πια, γιατί όλοι μετράνε και διαβάζουν αριθμούς. Όταν κάποιος διατάζει βάσει κάποιου οικονομικού υπολογισμού, να φύγει ένας άνθρωπος, να αλλάξει βίαια και απροσδόκητα τη ζωή του, αυτός ο άνθρωπος γεμίζει συναισθήματα. Με τα λόγια που ακολουθούν, ας ξαναθυμηθούμε λίγο ότι έχουμε συναισθήματα.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ…

              O σφυγμός της χαράς που χτυπούσε  στο αίμα μου τις ώρες της εργασίας, τις ώρες που ήμουν μαζί με τους συντρόφους μου άρχισε να σωπαίνει. Όλοι μας, εσύ και εγώ, την ώρα που φεύγαμε κοιτούσαμε γύρω μας με κείνο το παράξενο ενδιαφέρον που προσπαθούμε να αποκτήσουμε για πράγματα μπερδεμένα ή όταν μας έχει δονήσει μια καινούργια συγκίνηση που δεν μπορούμε να την εκφράσουμε . Το μόνο σίγουρο είναι πως κάθε συνεργασία για την ομάδα μας, όταν μας αναγκάζουν να τελειώσει, έχει πάντα άσχημο τέλος, τόσο άσχημο μάλιστα,  όσο πιο δημιουργική, όσο πιο θεία είναι.

            Νοιώθαμε σαν ένα παγωμένο χέρι να' χε ακουμπήσει στην καρδιά μας.  Από το ύψος της μοναξιάς μου, της κατοικημένης από όνειρα για τις καινούργιες μέρες, ένας αέρας με αρώματα πλημμυρίζει τον νου μου, τον γεμίζει με ελπίδες σε κάθε αλλαγή.  Καθημερινά ζώντας στο ίδιο περιβάλλον με τους ίδιους ανθρώπους περπατώντας τη μοναξιά μου, προσπαθώ να ξεχωρίσω, να δω μια μορφή ένα πρόσωπο, μια ολοκλήρωση συνεργασίας, δημιουργίας,  όπως την εποχή που αγαπά κανείς τον έρωτα.  Η λαχτάρα για απλές χαρές μεταξύ των συντρόφων  που οι εναρμονισμένες μοίρες τους έχουν υψώσει την ψυχή τους σ’ ένα διαπασών, όταν αρχίζουν  την κουβέντα απότομα, μοιάζει με  την ευτυχία που νιώθεις  όταν βρεις κάποιον να σε ακούσει και να σου ανταποκριθεί.  Η αρετή του  να βρίσκεις άξιο συνεργασίας και εκτίμησης τον άνθρωπο που  βλέπεις και που ζεις καθημερινά είναι ανείπωτη.

       Καθώς τα σκέπτομαι όλα αυτά, ένας πόνος διαπέρασε την ψυχή μου κι έκανε να τρεμουλιάσει κάθε ίνα του κορμιού μου, ενώ η ματιά μου σκούρηνε και τα μάτια μου τα συννέφιασε μια ομίχλη από δάκρυα .

                                                                             Σπυριδούλα