ΣΥΛΕΕΓΟ ΒΗΜΑ

Συνάδελφοι,

Στη Συνέλευση της περασμένης εβδομάδας, που μόνο Γενική δεν ήταν, ούτε καν Παναναθηναϊκή (εκτός αν την εκλάβουμε ως Παναθηναϊκή με την έννοια της κατάστασης που βρίσκεται η ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα), τέθηκαν τρία ζητήματα:
- το ένα της (μη) συμμετοχής των εργαζομένων στο Σύλλογο 
- το δεύτερο της ανάληψης δράσης προς την κατεύθυνση της καθιέρωσης και εφαρμογής διαδικασιών που να εξασφαλίζουν ότι οι θέσεις (ευθύνης ή ότι άλλο) θα καταλαμβάνονται, όχι με τις γνωστές, αξιοκρατικές μεθόδους (κολλητιλίκι, γλύψιμο, δοσοληψία, κομματοκρατία -να με συγχωρείτε που δεν τις αναφέρω όλες, αλλά ο κατάλογος είναι μακρύς), αλλά με τήρηση κάποιας διαδικασίας, εκ των προτέρων δεδομένης, ανοικτής, διάφανης, δημοκρατικής. Προφανώς και η συγκυρία που τέθηκε το ζήτημα δεν είναι τυχαία, καθώς απ' ότι φαίνεται παίζονται διάφορα παιχνίδια, με θέσεις, κατατάξεις σε βαθμίδες, με προέδρους που έρχονται και απέρχονται και πάει λέγοντας (είναι γνωστή η παροιμία για την αναμπουμπούλα και το λύκο).
- το τρίτο ζήτημα, να ασκηθεί πίεση προς τη διοίκηση να καταλήξει σε ένα λειτουργικό οργανόγραμμα και να λειτουργήσει ουσιαστικά όλες τις αρμοδιότητες που μεταφέρθηκαν στον ΕΛΓΟ από τους παλιούς φορείς.

Για το ζήτημα της συμμετοχής, προφανώς αναζητείται εγρήγορση και ομοψυχία που απλά δεν υπάρχουν. Και δεν υπάρχουν όχι γιατί οι εργαζόμενοι "δε νοιώθουν" ότι ανήκουν στον ίδιο οργανισμό (πράγμα που ίσως και να συμβαίνει, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι αυτό που καθορίζει τη στάση τους), ούτε το γεγονός ότι όσοι (ή σχεδόν όσοι) δεν ήταν παρόντες, απλά περιμένουν τη λύση από το "μέσο" τους (όπως κατ' επανάληψη ακούσθηκε στη συνέλευση της Αθήνας). 
Η μη συμμετοχή των εργαζομένων του ΕΛΓΟ στις συλλογικές διαδικασίες, έχει κάποια βάση στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του χώρου (όπως για παράδειγμα του παλιού ΕΘΙΑΓΕ, όπου η συμμετοχή ήταν πάντα προβληματική), υποθέτω ότι έχει σχέση και με το καθεστώς πελατειακών σχέσεων στη λογική των οποίων λειτουργούν κάποιοι εργαζόμενοι, αλλά κατά τη γνώμη μου κυρίαρχο στοιχείο είναι το γενικότερο πλαίσιο, όπου παρά τα σε επίπεδο φυσικής εξόντωσης μέτρα και της απόγνωσης μεγάλης μερίδας του πληθυσμού της χώρας, κυριαρχούν η αδράνεια, η απογοήτευση, η έλλειψη ελπίδας, ο ατομικισμός, ίσως η ενοχή. Μπορεί κανείς να αναζητήσει και να προβληματιστεί για τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, το σίγουρο είναι πως αυτή τη στιγμή έχουμε να κάνουμε με αυτή την πραγματικότητα. Μπορεί να ανατραπεί και μάλιστα με κινητοποίηση προς μία προοδευτική κατεύθυνση; Το μέλλον θα δείξει. Αυτή τη στιγμή δύο χώροι καρπώνονται τα περισσότερα οφέλη. H εντύπωσή μου, ως συνειδητού απαισιόδοξου, είναι ότι αυτός με τη γενικότερη απήχηση, με την έννοια τουλάχιστον ότι η ατζέντα του κυριαρχεί και γίνεται σε σημαντικό βαθμό αποδεκτή και εκτός του στενού χώρου επιρροής του, είναι αυτός της χρυσής αυγής.

Για το ζήτημα που τέθηκε αρκετές φορές, σχετικά με συναδέλφους που περιμένουν τη λύση από το "μέσο" τους (βλέπε βύσμα, μπάρμπα, δόντι ή άλλο παρεμφερές), θέλω να πιστεύω πως πολλοί (δεν έχω κάποιο στοιχείο, απλά το ελπίζω) δε μπήκαν στον οργανισμό με κάποιο μέσο, ή ακόμα και όσοι "κάτι" χρησιμοποίησαν "κάποια" στιγμή, τώρα έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, ότι η κυβέρνηση πιέζεται (εξωτερικά και εσωτερικά) να κάνει μαζικές απολύσεις, ότι η πελατεία είναι πλέον μεγαλύτερη καθώς πρέπει να βολευτούν "δικά μας" παιδιά τριών χώρων (αυτές είναι οι συνέπειες των πολυκομματικών κυβερνήσεων).
Για τους παραπάνω λόγους, θα παρακαλούσα τους συναδέλφους αυτούς, να κλείνουν τα ραντεβού με το "μέσο" τους σε ώρα και μέρα διαφορετική από αυτή των Γενικών Συνελεύσεων του Συλλόγου, ώστε επιτέλους μία Συνέλευση να είναι και Γενική, να έχουν μία εναλλακτική υποστήριξη (άμα σπάσει ο διάβολος το πόδι του και δε πιάσει το "μέσο"), αλλά και να βοηθήσουν έστω και με μισή καρδιά τη μαζικοποίηση των δράσεων του Συλλόγου. Δεν μπορώ να μην ομολογήσω την αποστροφή που μου προκαλούν (όλα, αλλά) ιδιαίτερα εκείνα τα "βύσματα" που βάζουν (ή έστω προσπαθούν ή σκέφτονται να βάλουν) μέσο, για να μην απολυθούν οι ίδιοι, γνωρίζοντας φυσικά ότι αυτό σημαίνει απόλυση κάποιου άλλου στη θέση τους.
Το ζήτημα της συμμετοχής θα λυθεί (μάλλον προσωρινά) όταν ο κίνδυνος των απολύσεων πλησιάσει, και οι εργαζόμενοι στον ΕΛΓΟ συσπειρωθούν και πάλι γύρω από το Σύλλογο, αναζητώντας μία γραμμή άμυνας (για άλλους πρώτη, για άλλους δεύτερη).
Η σκέψη συναδέλφου να σπάσει ο Σύλλογος με κάποιο τρόπο στα δύο, βοράς-νότος, έστω άτυπα σε επίπεδο τοπικών συνελεύσεων, μάλλον με βρίσκει σύμφωνο, καθώς με το να ξορκίζουμε τη πραγματικότητα δε δίνουμε λύση στα προβλήματα. Είναι παραπάνω από προφανές άλλωστε, ότι το κόστος των μετακινήσεων (οικονομικό και προσωπικό) είναι για πολλούς μεγάλο. Σε κάθε περίπτωση, αν και όταν δημιουργηθούν συνθήκες για πραγματικά Γενική Συνέλευση, κανείς δε μας εμποδίζει να την πραγματοποιήσουμε. Προφανώς μια γενική συνέλευση, μπορεί να γίνει μόνο σε σημείο της κεντρικής Ελλάδας, καθώς η μαζική μετακίνηση από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα ή το αντίστροφο, είναι (και έχει αποδειχθεί) πρακτικά αδύνατη.

Όσον αφορά στη θέσπιση και τήρηση διαδικασιών επιλογής για τις θέσεις ευθύνης, ακόμα και αν η αφορμή για την οποία τέθηκαν τα  ζητήματα σε κάποιο βαθμό κρύβει προσωπικά ζητήματα, επιδιώξεις, επιθυμίες, αντιζηλίες ή ότι άλλο (όλα δεκτά, καθότι ανθρώπινα), η κινητοποίηση του Συλλόγου για το ζήτημα της τήρησης διαδικασιών είναι πολύ σημαντική. Τα συνδικαλιστικά όργανα σπάνια ενδιαφέρονται (ειλικρινά) για ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία των οργανισμών, αν αυτά δε συνδέονται με οικονομικά ή άλλα αιτήματα που να αφορούν άμεσα και πρακτικά τους εργαζόμενους. Και μόνο η κινητοποίηση του Συλλόγου για ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ποιότητα των διαδικασιών και της λειτουργίας ενός οργανισμού αποτελεί θετικό στοιχείο. Η τήρηση διαδικασιών για την επιλογή προσώπων από τον Πρόεδρο και το Δ/ντα Σύμβουλο έως την τελευταία θέση ευθύνης στον οργανισμό, πέρα από την αίσθηση δικαίου που δημιουργεί, βγάζει από τη μέση τους δοτούς και τα πάσης φύσης αφεντικά τους που περιμένουν ανταπόδοση, αποδυναμώνει τα κομματόσκυλα, σπάει τις "παρέες" των κολλητών (πολιτικά, κομματικά, κουμπαριές, βαφτίσια, γάμοι, κηδείες κλπ). 

Τόσο στη συνέλευση στην Αθήνα (κυρίως σε κατ' ιδίαν συζητήσεις), όσο και κατά τη τοπική συνέλευση στη Θεσσαλονίκη (Τετάρτη, 27/2), συζητήθηκε αρκετά η απόφαση της διοίκησης (που με βάση την πληροφόρηση που έχουμε πάρθηκε, ανάμεσα σε άλλες, χωρίς να τηρηθούν οι προβλεπόμενες διαδικασίες) και με την οποία γίνεται δεκτό αίτημα συναδέλφων για εσωτερική μετάταξη. Ιδιαίτερα στη συνάντηση της Θεσσαλονίκης, αρκετοί συνάδελφοι υποστήριξαν τη θέση ότι η απόφαση αυτή πρέπει να γίνει δεκτή από το Σύλλογο επειδή "είναι δίκαιη".
Γνώμη μου είναι ότι ο σύλλογος δεν πρέπει να "παράγει" δίκαιο και κυρίως όχι κατά περίπτωση. Άλλωστε αν αρχίσουμε να "παράγουμε" εμείς το "δικό μας" δίκαιο, τότε και η διοίκηση (σημερινή, αυριανή κοκ) θα "παράγει" το "δικό της" και άκρη δε θα βγαίνει. Στο επίπεδο της λειτουργίας του οργανισμού, ο Σύλλογος πρέπει να απαιτεί την τήρηση των νόμιμων και θεσμοθετημένων διαδικασιών, που είναι άλλωστε η μόνη προστασία από αυθαιρεσίες. Προφανώς όταν θεωρούμε ότι κάποιος νόμος, κανονισμός, διάταξη ή ότι άλλο είναι άδικος, τότε μπορούμε να επιδιώξουμε την κατάργηση ή τροποποίησή του, ή αντικατάστασή του με άλλον. Με βάση αυτά, και δική μου γνώμη είναι πως ο Σύλλογος δε πρέπει να κάνει επιλεκτικά δεκτές αποφάσεις, ακόμα και αν αυτές ευνοούν συναδέλφους, όταν αυτές παίρνονται χωρίς να έχουν ακολουθηθεί οι προβλεπόμενες διαδικασίες, πολύ περισσότερο όταν αυτές περνάνε "παράλληλα" με διάφορες αυθαιρεσίες της διοίκησης. Ο λόγος είναι προφανής και απλός: αν δεχτείς μια παράτυπη διαδικασία (ακόμα και για ένα "δίκαιο" αίτημα), χάνεις το δικαίωμα να απαιτείς να τηρούνται οι διαδικασίες όταν η διοίκηση αυθαιρετεί.

Ανδρέας Ηλίας