ΣΥΛΕΕΓΟ ΒΗΜΑ

Η Συνέλευση της Αθήνας στις 24.05.2013 – Σκέψεις και συμπεράσματα

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Από τη συνέλευση της Αθήνας, έλειψε αρκετός κόσμος, πολλοί από τους οποίους ξέραμε ότι διαφορετικά θα ήταν παρόντες, αλλά είτε λόγω αδειών, είτε λόγω μετακινήσεων εκτός έδρας, τελικά δε συμμετείχαν. Βέβαια, απουσίασε και ένα μεγάλο μέρος, το οποίο απουσιάζει σταθερά, προφανώς λόγω άποψης, όπως επίσης συμμετείχε και ένας ικανός αριθμός, που συμμετέχει σταθερά, προφανώς επίσης λόγω άποψης, τουλάχιστον για τη συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες, άσχετα από το αν έχει διαφορετική οπτική και γνώμη για πλήθος από τα διάφορα θέματα που απασχολούν το σύλλογο.

ΟΙ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ

Έγιναν εισηγήσεις από τρία μέλη του ΔΣ του Συλλόγου και αναφέρθηκαν στο λόγο για τον οποίο οργανώθηκαν οι συγκεντρώσεις, ο οποίος είναι οι επικείμενες απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η κατάσταση στον ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ στο πλαίσιο αυτό. Έγινε ενημέρωση για τη συνάντηση που είχαν μέλη του Συλλόγου με τον Πρόεδρο, δύο ημέρες πριν για το θέμα του οργανογράμματος που συζητιέται αυτή τη στιγμή στον οργανισμό και πώς σχετίζεται αυτό με τη λεγόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα που επιχειρείται, με καταργήσεις οργανισμών και οργανικών θέσεων κλπ. Ο Πρόεδρος κατά δήλωσή του δε γνωρίζει τίποτα όσον αφορά στη διεργασία αυτή (δηλαδή τη συζήτηση της κυβέρνησης και των υπουργών για καταργήσεις οργανισμών και συρρίκνωση οργανογραμμάτων κλπ,), αλλά η δική του προσπάθεια είναι να λύσει τα θέματα του οργανισμού, όπως το οργανόγραμμα, η απουσία διοικητικού συμβουλίου, ο προϋπολογισμός, οι χαριστικές – όπως είπε - αποφάσεις του προηγούμενου Προέδρου κ.ά.

Τα μέλη του Συλλόγου στις εισηγήσεις τους περιέγραψαν τη συγκυρία τόσο στον Οργανισμό όσο και γενικότερα και ανέδειξαν την αναγκαιότητα, αν πράγματι θέλουμε να αντιπαρατεθούμε αποτελεσματικά σε ό,τι ετοιμάζεται για όλους μας, να ξεκαθαρίσουμε ποιος βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά. Δηλαδή, οι πολιτικές αποφάσεις που παίρνει η τρικομματική κυβέρνηση, καθ’ υπόδειξη της Τρόικας.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ;

1. «ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;»

Στη Συνέλευση εμφανίστηκαν στην ουσία δύο σχολές σκέψεις. Μία που επιμένει να συγκεντρώνεται σε ειδικότερα, «τοπικά» ζητήματα  και ακολούθως εμφανίζεται σταθερά επικριτική ως προς τον τρόπο που ιεραρχεί την ατζέντα του το ΔΣ του Συλλόγου. Με απλά λόγια λένε: «Άσε τι γίνεται παραέξω. Εμείς να δούμε τι θα κάνουμε. Γιατί δεν έχουμε Διοίκηση, γιατί δεν έχουμε Νόμο, γιατί δεν έχουμε οργανόγραμμα, γιατί δεν έχουμε κανονισμό, γιατί δεν έχουν προχωρήσει οι συνέργειες μέσα στον οργανισμό. Τι κάνετε για να προχωρήσουν αυτά; Αυτά θα μας φάνε.» Στην προσπάθειά της δε να αναδείξει τη σημαντικότητα αυτών των ζητημάτων η προσέγγιση αυτή, τα μεγεθύνει σε τέτοιο βαθμό ώστε να φαντάζουν σαν η αιτία για τα αδιέξοδα των εργαζόμενων στον ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ.  Ενώ δηλαδή, οι συνελεύσεις αυτή τη στιγμή γίνονται γιατί επίκειται η ψήφιση νόμου για κατάργηση δεκάδων, εκατοντάδων ΝΠΙΔ και η εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων για απολύσεις τεσσάρων συν έντεκα χιλιάδων εργαζόμενων αορίστου χρόνου ιδιωτικού δικαίου, από ΝΠΙΔ του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δε γίνεται καμία συζήτηση από τους σκεπτόμενους κατ' αυτόν τον τρόπο, για το "τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε", είτε έχουν νόμο, είτε δεν έχουν. Για την ταμπακιέρα, δε γίνεται κουβέντα. 

Μα το ερώτημα αυτό, περιέχει το ίδιο και την απάντηση. Δηλαδή, όλα αυτά – η απουσία διοίκησης, νόμου, οργανογράμματος κλπ – είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία του προβλήματος.  Επιπλέον, από αυτή τη σχολή σκέψης εκτοξεύονται με σταθερό τρόπο αιτιάσεις προς το ΔΣ, ότι έχει λάθος ατζέντα και επιχειρηματολογεί στη συνέχεια ότι εξ αυτού του λόγου, δεν ενεργεί για να λύσει τα άμεσα, αλλά προτάσσει διαρκώς τα πολιτικά θέματα που δεν είναι δουλειά του Συλλόγου. Πράγμα που είναι απολύτως αναληθές. Η εικόνα του ΔΣ, που δεν ασχολείται με τα άμεσα, είναι εντελώς διαστρεβλωμένη.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σύλλογος εκτός από το να αναδεικνύει – όπως έχει χρέος – από πού πηγάζει κάθε μία από τις δυσλειτουργίες του οργανισμού, δηλαδή από την εφαρμοζόμενη πολιτική,  δουλεύει με συνέπεια για να συμβάλλει στην ανακούφιση των συμπτωμάτων της παθολογικής κατάστασης που ζουν όλα τα νομικά πρόσωπα και ο δημόσιος τομέας γενικά, με όλες του τις δυνάμεις και κανένας δε μπορεί στα σοβαρά, να αποδείξει το αντίθετο. 

Παρεμβαίνει σε κάθε θέμα που αφορά τον οργανισμό και τους εργαζόμενους και συμβάλλει στην επίλυσή τους, όσο μπορεί. Αλλά, αν δεν καταλάβουμε πού είναι πραγματικά το πρόβλημα, τότε δεν μπορούμε ποτέ και να το λύσουμε.

2. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΟΙΠΟΝ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;

Το πραγματικό μας πρόβλημα δεν είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα για τα μικρά (αυτό είναι ψέμα), αλλά ότι ακόμα κι αν σήμερα είχαμε Διοίκηση, Οργανόγραμμα, Κανονισμό και ο,τιδήποτε άλλο, πάλι θα ήμασταν, χωρίς καμία αμφιβολία στην κουβέντα για απολύσεις, συρρίκνωση, ιδιωτικοποίηση. Όπως είναι και όλα τα άλλα ΝΠΙΔ, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι πάντες, από τους οποίους δεν λείπει ούτε Διοίκηση, ούτε το Οργανόγραμμα, ούτε Κανονισμός. Το κράτος δυναμιτίζεται συθέμελα κι ας μη θέλουν κάποιοι να το παραδεχτούν.

Το πρόβλημά μας, δηλαδή είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική και επακόλουθα, η απουσία Διοίκησης, η απουσία οργανογράμματος κλπ είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων και όχι διοικητικής αβελτηρίας ή  συνθηκών που επικρατούν ειδικά στον Οργανισμό, καθώς ούτε αυτός, ούτε κανένας άλλος  βρίσκεται σε γυάλα, ξέχωρα απ’ όλους τους άλλους.  Την πολιτική αυτή – ως αιτία των δεινών μας – πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Σήμερα, η ατζέντα της κυβέρνησης είναι να κλείσει κοινωφελείς οργανισμούς και να απολύσει. Η ατζέντα της είναι να διώξει κόσμο και απ' αυτό το σχέδιο, μόνο η σκληρή αντιπαράθεση μπορεί να την αποτρέψει. Η αντιπαράθεση σ’ αυτή την πολιτική πρέπει να είναι η ατζέντα του Συλλόγου. Όσο σκληρή κι αν μας φαίνεται αυτή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο άλλος είναι να υποστούμε τις συνέπειες, αδιαμαρτύρητα και να πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.

Ο Σύλλογος δεν πρέπει να βάζει το κάρο μπροστά από τ’ άλογα, όπως κάνουν μερικοί, προσπαθώντας να αλλάξουν την ιεράρχηση των ζητημάτων.

3.  ΓΙΑ ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΓΡΑΜΜΑ

Στη Συνέλευση η συζήτηση περιστράφηκε αρκετά γύρω από το Οργανόγραμμα, το οποίο την περίοδο αυτή βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα, όχι γιατί απλώς το επεξεργάζεται η Διοίκηση σε συνεργασία με διευθυντικά στελέχη, αλλά γιατί η ίδια η κυβέρνηση το έχει προτάξει σε όλο το δημόσιο τομέα και αυτό το ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας. Στο θέμα αυτό επίσης αναδείχτηκαν δύο κατά κύριο λόγο διαφορετικοί τρόποι σκέψης. Ο ένας λέει ότι οι εργαζόμενοι έχουν άποψη και πρέπει να παρέμβουν μέσω του Συλλόγου, στη συζήτηση «για τα κουτάκια» (πόσες και ποιες γενικές διευθύνσεις και διευθύνσεις, τμήματα κλπ) και η άλλη λέει ότι οι εργαζόμενοι, μέσω του Συλλόγου,  σίγουρα έχουν όραμα, μπορούν και πρέπει να μιλήσουν για την προοπτική που μπορεί να έχει ο οργανισμός, ως κοινωφελής οργανισμός που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον,  παρόλα αυτά η συζήτηση για το πόσα και ποια «κουτάκια» πρέπει να έχει το οργανόγραμμα, πρέπει να γίνει πρωτίστως υπηρεσιακά (και να πιέσει ο Σύλλογος γι αυτό). Αν οι εργαζόμενοι στρέφουν το βλέμμα τους στο Σύλλογο για το θέμα του Οργανογράμματος, είναι γιατί αισθάνονται φιμωμένοι και απαξιωμένοι μέσα στην υπηρεσία. Αν πράγματι η Διοίκηση ενδιαφέρεται για την αξιοποίηση της εμπειρίας και της γνώσης των εργαζόμενων, οφείλει να συνεργαστεί μέσω της ιεραρχίας της, με καθένα από τους εργαζόμενους και με όλους μαζί.  Δεν είναι δουλειά του Συλλόγου να υποκαταστήσει τη Διοίκηση και την Υπηρεσία, σ’ αυτό που ενδεχομένως αυτοί οι δύο δεν κάνουν. Να αντιμετωπίζουν δηλαδή τους εργαζόμενους ως συνεργάτες και όχι ως άβουλα εκτελεστικά όργανα. Γιατί απλούστατα δεν είναι. Το αντίθετο. Η υπηρεσία διαθέτει και έμπειρους και γνώστες και άξιους και ικανούς. Κάποιοι διοικούν και οι άλλοι διοικούνται. Η συζήτηση για το οργανόγραμμα, πρέπει να γίνει συντεταγμένα, πρώτα απ’ όλα από την ίδια την υπηρεσία, με τη συμμετοχή ΟΛΩΝ. Ο Σύλλογος που πρέπει να ενημερώνεται με κάθε λεπτομέρεια για την εξέλιξη και την κατάληξη αυτής της διεργασίας, οφείλει να εγγυηθεί ότι δεν θα επιτρέψει οποιαδήποτε ρύθμιση που είτε είναι μεροληπτική, είτε θίγει ζητήματα θέσεων εργασίας, αναγκαστικών μεταθέσεων, απεμπόλησης αρμοδιοτήτων κλπ.

ΠΩΣ ΠΗΓΕ Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ;

Αξιοσημείωτη παρατήρηση από συνάδελφο, αφορούσε το γεγονός ότι συνήθως στις συνελεύσεις-συγκεντρώσεις, μερίδα συμμετεχόντων περιορίζεται να ακούει, χωρίς να εκφράζεται και αυτό έχει να κάνει με το ρόλο που καθένας έχει συνηθίσει να παίζει σε μία δημόσια συνάθροιση (οι «αγορητές» και το «κοινό»).  Πρότεινε γι αυτό, να γίνουν συγκεντρώσεις ανά κτήριο, όπου θα δοθεί η δυνατότητα σε μικρότερης κλίμακας συζητήσεις να γίνει περισσότερος διάλογος.

Στη συνέλευση της Αθήνας κατέβηκαν προτάσεις οι οποίες αποτύπωναν σίγουρα διαφορετική οπτική, δεν έμπαιναν όμως οπωσδήποτε σε αντιπαράθεση, στην παρούσα φάση τουλάχιστον. Η μία αφορούσε πρόταση ψηφίσματος για την προοπτική που πρέπει να αποκτήσει ο αγώνας των εργαζόμενων, για να καταστεί πραγματικά αποτελεσματικός (ακολουθεί η πρόταση). Η άλλη αφορούσε πρόταση για πιο άμεσες αποφάσεις και μεμονωμένα για το δικό μας σωματείο, πχ τρίωρη στάση εργασίας την Τρίτη 28.05.2013 και πορεία διαμαρτυρίας στο ΥΠΑΑΤ, ενώ ο Πρόεδρος του Συλλόγου, επανέλαβε την πρόταση που έκανε στο ΔΣ, για πρόγραμμα κινητοποιήσεων στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο με τις κινητοποιήσεις της περιόδου του Νοεμβρίου 2012 (διαθεσιμότητα).

Η Συνέλευση της Αθήνας δεν κατέληξε από τυπικής άποψης στη διατύπωση κάποιας απόφασης - συμπεράσματος, καθώς αποχώρησαν αρκετά μέλη μετά τις 15:00. Παρόλα αυτά, η συζήτηση ήταν ενδιαφέρουσα και αποδοτική από πολλές απόψεις. Θεωρούμε ότι οι συμμετέχοντες κράτησαν στάση αναμονής και αφουγκράστηκαν με προσοχή τις απόψεις όλων. Την πρόταση ψηφίσματος που ακολουθεί στηρίξαμε οι υπογράφοντες.  Την ίδια πρόταση καταθέτουμε ως τροφή για σκέψη και προβληματισμό σε όλες τις συνελεύσεις που θα ακολουθήσουν.

Παναγιώτης Κάτσαρης, Πρόεδρος ΔΣ

Μαργαρίτα Κουτσανέλλου, Αναπλ. Γραμματέας

Πρόταση ψηφίσματος για τις κατά τόπους Συνελεύσεις

Η καταστροφή που ζούμε εδώ και τρία χρόνια, ως εργαζόμενοι και ως πολίτες αυτής της χώρας  δεν είναι κάποιο περιφερειακό, μεμονωμένο και ειδικό πρόβλημα, όπως θέλουνε με κάθε τρόπο να μας πείσουνε. Για όλους μας είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η κρίση αφορά το οικονομικό και πολιτικό μας σύστημα και είναι διεθνής, δηλαδή αφορά την παγκόσμια οικονομία.

Ο κόσμος της εργασίας, στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, πιστεύουμε ότι έχει χρέος να συσπειρωθεί για να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση και να αντιπαρατεθεί στην πολιτική που τον εξολοθρεύει, με σκοπό να συντηρήσει ένα σύστημα που έχει χρεωκοπήσει και παραπαίει. Το σημερινό πολιτικό σύστημα και κατεστημένο, εκφυλισμένο και διεφθαρμένο δεν λειτουργεί προς το συμφέρον μας, το συμφέρον των εργαζόμενων, το συμφέρον του λαού. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη να αποσύρουμε την πολιτική ανάθεση απ’ αυτούς που αποδεδειγμένα μας πρόδωσαν, να  αυτοοργανωθούμε, να αγωνιστούμε και να αποφασίσουμε για τους εαυτούς μας. Δεν παραδίδουμε τα ηνία στο φασισμό.

Σήμερα, καλούμαστε να υπερασπιστούμε τη δουλειά μας. Σήμερα, καλούμαστε να υπερασπιστούμε τις ζωές και το μέλλον των παιδιών μας, για τα οποία δεν πρέπει να επιτρέψουμε, όπως και για μας, τη δουλοποίησή τους. Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε δε μπορεί παρά να είναι με όλους τους άλλους εργαζόμενους μαζί, αλλά κι αυτούς που είναι άνεργοι. Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε, όλοι μαζί, τα πρωτοβάθμια σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δε μπορεί παρά να είναι πραγματικός και όχι συμβολικός, με την έννοια ότι οι 24ωρες απεργιακές τουφεκιές δεν μπορούν να απαντήσουν αποτελεσματικά στον όγκο και στο μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε. Ο αγώνας μας πρέπει να είναι στο δρόμο και η απεργία μας πρέπει να διαρκέσει τόσο, ώστε να καταφέρει πραγματικό πλήγμα, ανάλογο με την τεράστια δύναμη που διαθέτει το ενωμένο εργατικό κίνημα, που πρέπει να επιτύχουμε χωρίς τα βαρίδια του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Αυτός ο αγώνας δεν μπορεί παρά να έχει πολιτικό πλαίσιο, με την έννοια ότι κάθε θέμα που αυτή τη στιγμή μας απασχολεί και μας απειλεί, δεν είναι ζήτημα ενός μεμονωμένου εργοδότη, ζήτημα ενός μεμονωμένου κλάδου ή μιας μεμονωμένης κατηγορίας εργαζόμενων. Κάθε αίτημά μας αυτή τη στιγμή έχει αποδέκτες την κυβέρνηση και τους πολιτικούς, οι οποίοι αποφασίζουν για όλους εμάς, όλα αυτά.

Οι απολύσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η ανεργία, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, η ασφάλιση, η παιδεία, η υγεία, αλλά ακόμα κι αυτά που μας απασχολούν σε πιο ειδική κλίμακα, δηλαδή το Οργανόγραμμα του Οργανισμού μας, ο Προϋπολογισμός μας, ο Κανονισμός μας με τα πειθαρχικά και τους λόγους απόλυσης, η απουσία Διοίκησης, η απουσία Νόμου, ο μισθός μας,

ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ που παίρνονται εναντίον μας ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ και σ’ αυτούς πρέπει ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ

Αν θέλουμε λοιπόν να ανατρέψουμε αυτές τις πολιτικές αποφάσεις, τότε ναι,  η οργάνωση 

ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ     ΑΠΕΡΓΙΑΣ        ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

είναι ο προσανατολισμός που πρέπει να πάρει ο αγώνας μας και καλούμε σ’ αυτόν κάθε  εργαζόμενο, για να οργανωθούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ   γιατί τα αιτήματά της, αφορούν ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους και πρέπει να στηριχτεί από όλους τους εργαζόμενους

ΠΟΛΙΤΙΚΗ                γιατί ΟΛΑ τα αιτήματά έχουν αποδέκτη την κυβέρνηση και όχι έναν ή κάποιους εργοδότες

ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ               γιατί οι μεμονωμένες και αποσπασματικές απεργίες δεν είναι ικανές να προκαλέσουν τις ανατροπές που επιδιώκουμε