Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ

Η ιδέα της ανοιχτής συγκέντρωσης των μελών των σωματείων που συμμετέχουν στο συντονιστικό είχε γεννηθεί από πολύ νωρίς. Όταν ακόμα ξεκινούσε η υπόθεση της εφεδρείας και συζητούνταν συγχωνεύσεις και καταργήσεις. Φαινόταν αναγκαία και ήταν σημαντική η συνεύρεση όσο γίνεται περισσότερων εργαζόμενων μαζί, προκειμένου να ανταλλάσσεται εμπειρία και πληροφορίες σχετικά με όσα συνταρακτικά βρίσκονταν τότε σε εξέλιξη. Μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, απεργίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις, παραστάσεις, εφεδρεία, καταργήσεις, συγχωνεύσεις οργανισμών και τόσα άλλα. Οι κινητοποιήσεις του συντονιστικού  υπήρξαν καθοριστικές για τη διαμόρφωση της κατάστασης, στο ζήτημα της εφεδρείας ειδικότερα, όπως αυτή εξελίχθηκε. Καιρός για συνέλευση δεν υπήρχε. Όλος αυτός ο αγώνας που διήρκεσε σε πλήρη ένταση, περισσότερο από έξι μήνες έκανε ένα κύκλο, ο οποίος έκλεισε (ως ένα βαθμό) στο τέλος του 2011. Η εφεδρεία αναχαιτίστηκε και αποτράπηκε ως ένα βαθμό. Το συντονιστικό των σωματείων που βρίσκονται υπό κατάργηση, συγχώνευση κλπ,  σιγά - σιγά έγινε συντονιστικό ευρύτερο και συμπεριέλαβε πολλά σωματεία εργαζόμενων που δεν τα αφορούσε άμεσα κάποια κατάργηση-συγχώνευση, αλλά οι εργαζόμενοι βρίσκονταν μπροστά στα ίδια προβλήματα που βρίσκονταν και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι (μισθολόγιο κλπ).


Και φθάσαμε στις 25 Ιανουαρίου 2012, οπότε και κατέστη δυνατή η ανοιχτή συγκέντρωση. Τι νόημα είχε αυτή; Για ποιο λόγο ήταν αναγκαίο να γίνει; Η κατάσταση όπως ξέρουμε όλοι πολύ καλά δεν έχει εκτονωθεί. Αντίθετα εντείνεται. Μπορεί να φαίνεται πως αφήσαμε πίσω μας την εφεδρεία. Αλλά τι έχουμε μπροστά μας; Είναι ολοφάνερο ότι δυστυχώς οι εργαζόμενοι έχουν μπροστά τους τα δύσκολα και όχι πίσω. Η αποσύνθεση του κράτους πρόνοιας και της εργασίας προχωρά ολοταχώς. Ακόμα και οι μηντιακοί υπηρέτες του απεχθούς αυτού συστήματος μιλάνε για συγκεκριμένο σχέδιο που επιδιώκει να καταστήσει τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, ινδούς παρίες. Το παραμύθι της αξιολόγησης ξεκινά. Οι απολύσεις είναι μπροστά μας και αυτοί μας μεταχειρίζονται σαν κρετίνους.


Κι εμείς; Εμείς; Πού είμαστε; Τι κάνουμε; Η προσέλευση στη συνέλευση θύμισε την παραβολή του "αγρόν ηγόραζε". Κανένα από τα παραπάνω ζητήματα δεν ήταν αρκετά σημαντικό να αλλάξει τις προτεραιότητές μας το απόγευμα της 25ης Ιανουαρίου 2012. Δεν υπάρχει αλήθεια τίποτα που να πρέπει να μάθουμε; Που να πρέπει να πούμε στους άλλους; Τίποτα που να πρέπει να συμφωνήσουμε για τη συνέχεια που είναι αδυσώπητα σκληρή; Οι συνάδελφοι που βρέθηκαν παρόλα αυτά στη συζήτηση νομίζω ότι δεν έχουν να πουν κάτι τέτοιο. Όλες οι κουβέντες που ειπώθηκαν ήταν μία και μία. Γεμάτες δύναμη, αλήθεια, ειλικρίνεια. ΄Ολοι έδωσαν και πήραν σημαντικά μηνύματα. Μίλησαν για την εμπειρία τους από τις παρεμβάσεις του συντονιστικού. Πόσο στήριξαν αυτές τις προσπάθειές τους και πόσο βοήθησαν. Μίλησαν για την αγωνία τους για ό,τι πρόκειται να συμβεί, αλλά και για την αποφασιστικότητά τους να μην παραδοθούν αμαχητί. Μίλησαν για την ελπίδα που δε μπορούν παρά να έχουν ότι μπορούμε να ανατρέψουμε όσα μας απειλούν. Όλοι θα ήθελαν δίπλα τους να βρίσκονται και άλλοι συνάδελφοι που εκείνο το απόγευμα "αγρόν ηγόραζαν". Και όλοι έκαναν την πικρή διαπίστωση ότι δυστυχώς οι εξελίξεις είναι τέτοιες, που σύντομα, όταν θα ξαναγίνει ανοιχτή συγκέντρωση του συντονιστικού, η Αίθουσα του Πανεπιστημίου θα είναι γεμάτη και η προσέλευση των συναδέλφων αθρόα. Δυστυχώς...