ΣΥΛΕΕΓΟ ΒΗΜΑ

Aπό το  Θανάση Κοτζαμπασάκη

Πρόεδρο της προσωρινής διοίκησης του ΣΥΛΕΕΓΟ.

Μπορούμε να τους σαρώσουμε

Ήδη μετά τη συμφωνία για την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας στο Γιούρογκρουπ, η κυβέρνηση με ασύλληπτα γοργούς ρυθμούς περνά στη Βουλή τους εφαρμοστικούς νόμους που εξειδικεύουν όλα τα νέα μέτρα-κόλαση για τη ζωή της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας και τις αντίστοιχες υπουργικές αποφάσεις.

Η συμφωνία προάγει τα κέρδη των μονοπωλίων μέσα και έξω από την Ελλάδα. Άλλωστε είναι συμφωνία προστασίας του κεφαλαίου στην επιδίωξη να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση σε όφελός του. Και χρησιμοποιείται ως όργανο νέας επίθεσης στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα και ταυτόχρονα ως μέσο εκβιασμού της εργατικής τάξης. Επιδιώκει με την τρομοκρατία και το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» να υποτάξει τους εργαζόμενους, ώστε να αποδεχθούν: Τη νέα απόλυτη μείωση μισθών και συντάξεων, την επιβολή αλλεπάλληλων νέων φόρων και αύξηση των παλιών. Την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Το μοίρασμα της φτώχειας και της ανεργίας με περιορισμό ημερήσιας και εβδομαδιαίας εργασίας. Την προοπτική στάσης πληρωμών μισθών και συντάξεων από το κράτος, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους καπιταλιστές. Τις νέες περικοπές στις ήδη περιορισμένες κρατικές δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια κ.λπ.

Το κυριότερο είναι ότι δεν αποτρέπει τη βίαιη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία σε βάρος του λαού, η οποία θα συνδεθεί με νέα φάση αδυναμίας στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού δημόσιου χρέους. Η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ δεν εξαρτάται από τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού. Σχετίζεται με το βάθεμα της ανισομετρίας στην Ευρωζώνη, την απειλή εκδήλωσης νέας κρίσης στην ΕΕ, την προοπτική απώλειας μεριδίου στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, την όξυνση του ανταγωνισμού με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα».

Κλιμάκωση της πάλης

Ήδη εκ των πραγμάτων η κλιμάκωση της ταξικής πάλης από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της πρέπει άμεσα να οργανωθεί. Ο λαός πρέπει να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί, να απορρίψει τους ωμούς εκβιασμούς και τα ιδεολογήματα των κομμάτων της κυβέρνησης και της ΕΕ. Εχει μοναδικό όπλο του την πάλη ενάντια στους καπιταλιστές και στις συμφωνίες τους, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και τη διεθνή αγορά κεφαλαίου.

Άμεσος στόχος και επιδίωξη, να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή των μέτρων που γενικεύουν την εξαθλίωση της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας. Για κάθε μία από τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης που καταργούν κυβέρνηση-τρόικα, έχουν δοθεί μακροχρόνιοι ταξικοί αγώνες ποτισμένοι ακόμη και με αίμα. Αγώνες που δεν έφεραν κατακτήσεις από τη μια στιγμή στην άλλη. Μα που έχουν πλούσια ιστορία για το εργατικό κίνημα και σημαδεύτηκαν από πλούσια παρακαταθήκη. Από πείρα που βοήθησε για να ανοίξουν δρόμοι για νέες νίκες, νέες κατακτήσεις. Για να μπορούν η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να ζουν κάτω από κάπως καλύτερες συνθήκες, γιατί πάντα, αυτές οι κατακτήσεις ήταν πίσω από τα πραγματικά δικαιώματα και τις πραγματικές ανάγκες, πάντα ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης οι καπιταλιστές επεδίωκαν να αφαιρούν κατακτήσεις. Ο αγώνας για το 8ωρο ήταν αγώνας ορόσημο για να μετριαστεί η άγρια εκμετάλλευση και η δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και ήταν αιματηρός. Οι συλλογικές συμβάσεις ήταν επίσης σπουδαία κατάκτηση που ήρθε με μακροχρόνιους αγώνες και καθόρισε τους όρους που ο εργάτης πουλά την εργατική του δύναμη. Το ίδιο και η Κοινωνική Ασφάλιση κλπ. Παρέμενε ωστόσο πάντα το ζήτημα της απλήρωτης δουλειάς που την καρπωνόταν ο κεφαλαιοκράτης και που πάντα ο καπιταλιστής επεδίωκε και επιδιώκει να την αυξάνει με πολλούς τρόπους, αυξάνοντας την εκμετάλλευση. Παρ' όλ' αυτά υπήρξαν κατακτήσεις που τώρα καταργούνται. Αλλά η πείρα των αγώνων, η παρακαταθήκη, είναι για το σήμερα οδηγός για την κλιμάκωση της πάλης.

Παρότι συγκυβέρνηση, τρόικα, εργοδοτικές οργανώσεις βιάζονται να πάρουν αντεργατικά μέτρα, βρίσκουν μπροστά τους σημαντικές δυσκολίες. Μπορεί να παίρνουν μέτρα, ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι δεν παίρνουν υπόψη τους τις εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις, τον αναβρασμό στους τόπους δουλειάς, την οργάνωση της εργατικής τάξης στα εργοστάσια, στα βαπόρια, στα γιαπιά, στις γειτονιές, παντού. Βρίσκουν μεγάλες δυσκολίες. Και βρίσκουν πάντα όσο το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα οργανώνει, συσπειρώνει, συγκεντρώνει δυνάμεις. Κόντρα στον αντεργατικό ρόλο των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που συμφωνούν με τους μεγαλοεργοδότες για το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, που βάζουν εμπόδια, υπονομεύουν τους αγώνες. Για παράδειγμα θα ξεκινήσουν οι εργοδότες να εφαρμόζουν τα νέα άγρια μέτρα του μνημονίου και των εφαρμοστικών, όπως π.χ. τη νέα δραστική μείωση των μισθών. Θα το επιτρέψουν αυτό οι εργάτες;

Κάστρα του αγώνα οι τόποι δουλειάς, με σωματεια ταξικά

Χωρίς ανάπαυλα χρειάζεται πλατιά συζήτηση τους τόπους δουλειάς. Με γενικές συνελεύσεις που θα συζητηθούν όχι μόνο τα μέτρα και οι συνέπειες αλλά και η ανάληψη ευθύνης από τα κάτω από τους τους τους εργαζόμενους για την οργάνωση τους πάλης. Για να μην περάσουν οι μειώσεις μισθών, η εφαρμογή του κατάπτυστου κατώτατου μισθού, η κατάργηση κλαδικών συμβάσεων. Να μην περάσει κλίμα παραίτησης, φόβου. Δεν πρέπει να φοβόμαστε , δεν έχουμε άλλο να χάσουμε , τους τα πήραν όλα. Έχουμε τους με την ταξική πάλη να κερδίσουμε τη ζωή τους. Κάθε σχεδιασμός των εργοδοτών μπορεί να σαρωθεί μπροστά στην ακαταμάχητη δύναμη τους οργανωμένης εργατικής πάλης. Να γίνουν τα εργοστάσια, τα γιαπιά, τα γραφεία, άπαρτα κάστρα αγώνα. Να δεθούν οι τόποι δουλειάς με τους εργατογειτονιές.

Το μήνυμα που πρέπει να περάσει είναι ότι μπορούμε να τους εμποδίσουμε, μπορούμε να τους σαρώσουμε. Είναι υπερώριμη η δυνατότητα ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών αναγκών που προϋποθέτει κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων, του φυσικού και ορυκτού πλούτου τους χώρας, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και αποχώρηση από τη διεθνή αγορά κεφαλαίου με εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό, τους, είναι ζήτημα ταξικής πάλης για την εξουσία. Ο λαός άφοβος, όταν αντιπαλεύει όχι μόνο τους νόμους και τα κόμματα που κυβέρνησαν, αλλά πάνω απ’ όλα την εξουσία των μονοπωλίων, μπορεί να συγκρατήσει τον κατήφορο.