Ο φόβος των απολύσεων
Η κρίση. Βγήκαμε τις προάλλες τρεις-τέσσερις φίλοι, είχαμε καιρό να τα πούμε. Κάποτε βρισκόμασταν, υπήρχε κάποιο φως στο βάθος του μυαλού. Χωρίς να ξέρουμε τι, ίσως και χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει. Φοβάμαι πως αυτό το κάτι χάνεται. Είναι η φτώχεια, η ανεργία, η απελπισία, οι δρόμοι που ερήμωσαν. Οι διαλυμένοι άνθρωποι που τους βλέπεις μπροστά σου και τους ακούς δίπλα σου. Αλλά αυτά δεν είναι τα χειρότερα. Ο φόβος, οι νεοναζί που μπαίνουν όλο και περισσότερο στο πετσί της κοινωνίας, η συνειδητή παραίτηση από τις συλλογικότητες, ο αγώνας για προσωπική επιβίωση, Ναι, φυσικά, η επιβίωση είναι το ισχυρότερο ένστικτο. Φυσικά και θα προσπαθήσει ο καθένας να σώσει το τομάρι του. Πολύ περισσότερο αν έχει οικογένεια, παιδιά. Δεν είμαι σίγουρος αν χωράνε δεύτερες σκέψεις σε αυτό. Και δε θα πω αυτό που μου θύμιζε ο φίλος μου ο Παναγιώτης, σήμερα είναι η δική τους σειρά, αύριο θα είναι του άλλου, μεθαύριο η δική μας. Ότι και να γίνει ρε Παναγιώτη, κάποιοι θα μείνουνε στο τέλος. Στην αρχή εργάζονταν τρία εκατομμύρια, μετά δυόμιση, αύριο ένα οχτακόσιοι, κάποιοι στο τέλος θα μείνουν. Δε γίνεται να κλείσουν όλα. Ας κάτσουμε φρόνιμα, μπας και είμαστε σε αυτούς.
Έχει μια λογική, μια ισχυρή λογική. Που σκοντάφτει μόνο σε ένα γεγονός: τι νόημα έχει να επιζήσει κανείς σε μια κοινωνία διαλυμένη. Σε μια χώρα που ότι καλύτερο γεννάει, φεύγει, όχι με την ελπίδα να γυρίσει κάποτε πίσω, αλλά με την επιθυμία να ξεχάσει, να φύγει για πάντα. Σε μια χώρα που ξεπουλά τη γη, το περιβάλλον, τους ανθρώπους της. Σε μια χώρα που σε πολλούς άρεσε ο χλευασμός ενός ομοφοβικού σκυλοτραγουδιστή για έναν ανάπηρο. Σε μια χώρα που η μόνη δημιουργική αγωνία είναι οι φόροι, οι δόσεις, η επιβίωση. Σε μια χώρα που οι τριαντάρηδες δε θα κάνουν παιδιά. Σε μια χώρα πλημμυρισμένη από άνεργους, από χρυσαυγίτες και από απελπισμένους.
Ναι, μπορεί να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο μαύρα απ' ότι είναι. Είναι από τα ταλέντα μου άλλωστε.
Α.Η.
Η κρίση. Βγήκαμε τις προάλλες τρεις-τέσσερις φίλοι, είχαμε καιρό να τα πούμε. Κάποτε βρισκόμασταν, υπήρχε κάποιο φως στο βάθος του μυαλού. Χωρίς να ξέρουμε τι, ίσως και χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει. Φοβάμαι πως αυτό το κάτι χάνεται. Είναι η φτώχεια, η ανεργία, η απελπισία, οι δρόμοι που ερήμωσαν. Οι διαλυμένοι άνθρωποι που τους βλέπεις μπροστά σου και τους ακούς δίπλα σου. Αλλά αυτά δεν είναι τα χειρότερα. Ο φόβος, οι νεοναζί που μπαίνουν όλο και περισσότερο στο πετσί της κοινωνίας, η συνειδητή παραίτηση από τις συλλογικότητες, ο αγώνας για προσωπική επιβίωση, Ναι, φυσικά, η επιβίωση είναι το ισχυρότερο ένστικτο. Φυσικά και θα προσπαθήσει ο καθένας να σώσει το τομάρι του. Πολύ περισσότερο αν έχει οικογένεια, παιδιά. Δεν είμαι σίγουρος αν χωράνε δεύτερες σκέψεις σε αυτό. Και δε θα πω αυτό που μου θύμιζε ο φίλος μου ο Παναγιώτης, σήμερα είναι η δική τους σειρά, αύριο θα είναι του άλλου, μεθαύριο η δική μας. Ότι και να γίνει ρε Παναγιώτη, κάποιοι θα μείνουνε στο τέλος. Στην αρχή εργάζονταν τρία εκατομμύρια, μετά δυόμιση, αύριο ένα οχτακόσιοι, κάποιοι στο τέλος θα μείνουν. Δε γίνεται να κλείσουν όλα. Ας κάτσουμε φρόνιμα, μπας και είμαστε σε αυτούς.
Έχει μια λογική, μια ισχυρή λογική. Που σκοντάφτει μόνο σε ένα γεγονός: τι νόημα έχει να επιζήσει κανείς σε μια κοινωνία διαλυμένη. Σε μια χώρα που ότι καλύτερο γεννάει, φεύγει, όχι με την ελπίδα να γυρίσει κάποτε πίσω, αλλά με την επιθυμία να ξεχάσει, να φύγει για πάντα. Σε μια χώρα που ξεπουλά τη γη, το περιβάλλον, τους ανθρώπους της. Σε μια χώρα που σε πολλούς άρεσε ο χλευασμός ενός ομοφοβικού σκυλοτραγουδιστή για έναν ανάπηρο. Σε μια χώρα που η μόνη δημιουργική αγωνία είναι οι φόροι, οι δόσεις, η επιβίωση. Σε μια χώρα που οι τριαντάρηδες δε θα κάνουν παιδιά. Σε μια χώρα πλημμυρισμένη από άνεργους, από χρυσαυγίτες και από απελπισμένους.
Ναι, μπορεί να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο μαύρα απ' ότι είναι. Είναι από τα ταλέντα μου άλλωστε.
Γιατί
τα λέω αυτά. Γιατί αυτό που με φοβίζει περισσότερο από μια απόλυση,
είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μου.
Αυτό που γίνεται ο τόπος στον οποίο
θα μεγαλώσουμε και εμείς και τα παιδιά μας. Αυτό στο οποίο
μεταμορφώνονται οι άνθρωποι γύρω μου. Αυτό μου φέρνει τρόμο. Γι αυτό
πρέπει να αγωνιστούμε. Όχι για τις δουλειές μας, για τη ζωή μας. Γιατί
ακόμα και όσοι κρατήσουν τις δουλειές τους σε έναν ρημαγμένο τόπο θα
ζήσουν, σε ένα τόπο χωρίς ελπίδα θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Και τι θα
κάνουν, θα σταματήσουν να κυκλοφορούν
στους δρόμους και τα πάρκα για να μη βλέπουν τους άστεγους, τους
ανθρώπους ερείπια, τα άδεια βλέμματα; Θα παριστάνουν πως δεν τους
βλέπουν, πως δεν υπάρχουν; Θα πούνε ότι όλοι αυτοί ήταν αδύναμοι,
ανίκανοι, άχρηστοι, ενώ όσοι αξίζουν επιβιώνουν; Θα τους παραμερίσουν
και θα συνεχίσουνε;
Όποιος μπορεί ας το κάνει. Εγώ πάντως δεν είμαι μαζί τους.
Α.Η.
.jpg)
.jpg)
1 Σχόλια
Στην καρδιά του προβλήματος όπως πάντα φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ.Κ.
ΣΧΟΛΙΑ