Συλλογική Σύμβαση Εργασίας – Κανονισμός : Πώς ξεκίνησε – Πού βρισκόμαστε

Πώς ξεκίνησε

Ο Σύλλογος για λόγους θεσμικούς και λόγους ουσίας διεκδικούσε και διεκδικεί την άμεση ενιαιοποίηση του κανονιστικού πλαισίου των όρων εργασίας των εργαζόμενων στον Οργανισμό με τη συνθήκη να διατηρηθούν και να επεκταθούν σε όλους τους εργαζόμενους κάποιες ελάχιστες ευεργετικές διατάξεις που ίσχυαν για κάποιους απ’ αυτούς, λόγω των παλαιότερων κανονισμών και να γίνει αυτό με συλλογική σύμβαση εργασίας. Όταν ξεκινούσε δε, αυτή η διεκδίκηση, επίγνωση της αξίας της είχαν πολλοί λιγότεροι απ’ όσους σήμερα έχουν και αυτό από μόνο του είναι μεγάλη υπόθεση.

Η ιστορία της σσε στον οργανισμό για τον κανονισμό ξεκίνησε πριν ενάμιση χρόνο περίπου με σαφώς φιλικότερη διοίκηση και πιο ουδέτερο (ακόμα τότε) πολιτικό κλίμα. Ο Καπρέλης ήξερε τι είναι ΔΕΚΟ, τι είναι η συλλογική σύμβαση εργασίας και χωρίς συμπλέγματα, ήθελε να έλθει σε μία ελάχιστη συνεννόηση με τους εργαζόμενους, χωρίς καθόλου αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ερχόταν η ώρα της αντιπαράθεσης, η οποία όμως θα προέκυπτε επί της ουσίας, στο περιεχόμενο δηλαδή. Ο Καπρέλης ξεκίνησε τη διαπραγμάτευση, οριοθετώντας χωρίς να αγνοεί την ηγεσία της Ένωσης Ερευνητών, η οποία βεβαίως άρχισε να σκούζει επί παντός επιστητού. Στο δε Νομικό Σύμβουλο δεν άφησε περιθώριο ουσιαστικής ανάμειξης, κάτι το οποίο δεν είδε φυσικά με καλό μάτι ούτε ο ίδιος, ούτε η ΕΕ.

Οι συναντήσεις με το Σύλλογο, αν και πάντα κάτω από ασφυκτικές προθεσμίες πραγματοποιούνταν τακτικά με προσήλωση και από τις δύο πλευρές, αφού ήταν κοινή επιδίωξη η κατάρτιση του Κανονισμού. Ο Καπρέλης ήξερε ότι η κατάρτιση κανονισμού ήταν παράγοντας ολοκλήρωσης του Οργανισμού και αυτό ήταν στους στόχους του. Έβρισκε πάντα χρόνο για τις συναντήσεις και συμμετείχε σταθερά.

Ο Πρόεδρος συντόνιζε το βηματισμό του με τον Καπρέλη και παράλληλα προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις της ΕΕ, η οποία πολιορκούσε όπως μπορούσε τη διαδικασία, συμμετέχοντας όμως κιόλας στις συζητήσεις.

Πριν ένα χρόνο περίπου, μετά την αποχώρηση Καπρέλη και τη διαδοχή του στη θέση από το Βλάχο τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Ο Βλάχος σαφέστατα φοβικός στις σσε έδειξε εξαρχής την αντιπάθειά του στη διαδικασία και υιοθέτησε κατευθείαν την ατζέντα της ΕΕ για το νόμο, εγκατέλειψε τον κανονισμό και τη συλλογική, ενώ έκλεισε απολύτως τα αυτιά του και στα αιτήματα του συλλόγου για τον κανονισμό και στις κρούσεις του συλλόγου για τη διαδικασία προετοιμασίας του σχεδίου νόμου, η οποία αλληθώριζε υπέρ των θεμάτων της έρευνας, λόγω της ομάδας υποστήριξης που συγκρότησε. Ο Πρόεδρος προσαρμόστηκε στη νέα γραμμή.

Από το Σεπτέμβριο 2016 μέχρι τον Ιανουάριο (;) 2017, εξαιτίας των χειρισμών τους στο θέμα του νόμου με κορυφαίο ζήτημα την αποσιωπούμενη κατάργηση του ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ και την ίδρυση νέου – έκτου στη σειρά – οργανισμού, την οποία επίμονα και προκλητικά διέψευδε η Διοίκηση (Πρόεδρος και Διευθύνων), την ανεπαρκώς αναλυμένη επιδίωξη εξόδου από τις ΔΕΚΟ, όπως επίσης και τη συγχώνευση τριών τομέων του Οργανισμού σε μία Γενική Διεύθυνση, το κλίμα στον οργανισμό διαμορφώθηκε εξαιρετικά αρνητικό και το σύμπτωμα της «ασυνεννοησίας» άρχισε να γενικεύεται. Κανένας δεν φαινόταν να κατανοεί κανέναν. «Δεν είπα αυτό, δεν εννοούσα αυτό, δεν έγραψα αυτό, πρόκειται για παρεξήγηση», ήταν οι πιο συχνές απαντήσεις, ενώ κάθε συζήτηση που ξεκινούσε δεν έβγαζε ποτέ πουθενά και κατέληγε εκεί από όπου είχε αρχίσει. Παράλληλοι μονόλογοι και διασάλευση του ελάχιστου κλίματος εμπιστοσύνης.

Στη συνάντηση του Συλλόγου με τον Αποστόλου το Δεκέμβριο του 2016, πήραμε για πολλοστή φορά δήλωση για τη συλλογική σύμβαση.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις αρχές του 2017, ο Σύλλογος, έχοντας ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του στις ανάγκες και τα αιτήματα των εργαζόμενων, αλλά και την καθημερινή διαπίστωση της δυσλειτουργίας του Οργανισμού εξαιτίας των πολλαπλών εργασιακών ταχυτήτων, είπε ως εδώ με την αναβλητικότητα. Αποφάσισε να κινηθεί δυναμικά για να επιβάλλει την ατζέντα των εργαζόμενων δηλαδή την

ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ο Βλάχος από αυτή την κίνηση δεν χάρηκε καθόλου.  Αυτή η στάση του βέβαια άρεσε πολύ στην Ένωση Ερευνητών. Εξαιτίας της αντιπάθειας του στη συλλογική διαπραγμάτευση και σε αυτό που σηματοδοτεί, η αναζήτηση προφάσεων για να την κωλυσιεργήσει ήταν διαρκής. Όπως λέει και ο λαός, όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Ο Νομικός Σύμβουλος φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμος σε αυτή τη φάση. Πόσο μάλλον αφού ερχόταν η ώρα της ρεβάνς μετά το σχέδιο νόμου, για το οποίο αντιπαρατέθηκε σκληρά με το σύλλογο. Και τι δεν ακούσαμε τους τελευταίους μήνες. Τι μελέτες, τι παροχές, τι έμμεσα οικονομικά οφέλη, τι νομικά κωλύματα, τι τρικλοποδιές με «σφήνες αγνώστου πατρότητας» στα κείμενα που γράφονταν και ξαναγράφονταν. Ο Σύλλογος μαζί με τους εργαζόμενους απαντούσε, αποδομούσε, πίεζε. Η Διοίκηση υπέγραφε/ξευπέγραφε, έλεγε/ξέλεγε, ήξερε/δεν ήξερε, μπορούσε/δεν μπορούσε. Η ηγεσία της Ένωσης Ερευνητών κατά την προσφιλή της συνήθεια, δρούσε παρασκηνιακά, υιοθετώντας ενίοτε παραληρηματικό λόγο και κυρίως ποντάροντας στο πλέον αντίξοο αντικειμενικά πολιτικό περιβάλλον για τις σσε, χωρίς να διστάζει να συκοφαντεί ψευδολογώντας με διάφορα δημοσιεύματα.

Οι τελευταίες ημέρες – Από τις 2 Μαίου και μετά

Με αυτές τις συνθήκες η συζήτηση έφτασε στο Διοικητικό Συμβούλιο στις 2 Μαίου, με ένα πρωτοκόλλο συμφωνημένο από τις 10.04.2017 για τη διαδικασία προκειμένου να υπογραφεί σσε και με μία Διοίκηση βαρύθυμη και συρόμενη ως ένα βαθμό. Πλέον, μετά τι δηλώσεις του Προέδρου ενώπιον όλων των εργαζόμενων κατά τη διάρκεια της κατάληψης, δεν είμαι σίγουρη ότι ακόμα κι αν δεν διαφωνούσαμε σε κανένα σημείο επί του περιεχόμενου, η Διοίκηση θα υπέγραφε σσε. Θα είχε αθετήσει για πολλοστή φορά το λόγο της. Ο Πρόεδρος είπε χαρακτηριστικά: «Σιγά μην υπέγραφα. Αυτά ήταν κουρελόχαρτα. Θα το έστελνα στο Υπουργείο να το ελέγξουν και άλλα παρόμοια». Τέλος πάντων. 

Στις 2 Μαίου, ο Σύλλογος αφού προσπάθησε όσο μπορούσε με όλες τις δυνάμεις του, να εξηγήσει και να πείσει το ΔΣ και τον Πρόεδρο και το Διευθύνοντα ότι το θέμα του ανοίγματος των ειδικοτήτων και των κατηγοριών εκπαίδευσης στην κατάληψη θέσεων ευθύνης είναι πάγιο αίτημα δεκάδων για να μην πω εκατοντάδων εργαζόμενων, αναγκάστηκε να διακόψει τη συζήτηση για τον κανονισμό, αφού δεν φαινόταν να εισακούεται επουδενί. Ο Σύλλογος δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το βασικό αυτό αίτημα, το οποίο σημειωτέον είχε γίνει αποδεκτό, πολύ περισσότερο αφού εμμέσως καλούνταν αβάσιμα και αστοιχείωτα να παραδεχτεί ότι η συλλογική σύμβαση εργασίας δεν μπορεί να τροποποιεί όρους εργασίας από υπουργικές αποφάσεις.

Κλείνουμε σχεδόν δύο εβδομάδες κατάληψη στην κεντρική υπηρεσία και όχι μόνο, επειδή η Διοίκηση αντιλαμβάνεται ότι διοίκηση σημαίνει να εμμένει στη θέση της και να απειλεί με καταστολή.

Ο Σύλλογος και υποχώρησε και λύσεις πρότεινε, την εφαρμοσιμότητα των οποίων έχουν αναγνωρίσει ΑΠΑΝΤΕΣ, δικηγόροι, στελέχη του Οργανισμού, ακόμα και ο Γενικός Γραμματέας, άσχετα που αποδείχθηκε ότι δεν μεσολάβησε αμερόληπτα (αλήθεια, πώς μπορούσαμε κι εμείς να πιστέψουμε ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν;)

Την Πέμπτη 11 Μαίου, ο Σύλλογος επισκέφθηκε το Γενικό Γραμματέα με την προσδοκία ότι θα πραγματοποιηθεί κοινή συνάντηση παρουσία του, με τη Διοίκηση, ώστε να αναλάβει καθένας τις ευθύνες του και για τα «ναι» και για τα «όχι». Σε αυτό το σημείο, ομολογώ ότι έπεσα έξω. Ο ΓΓ μας ανακοίνωσε ότι δεν υπήρχε λόγος να πραγματοποιηθεί η συνάντηση, γιατί αφού η Διοίκηση (τα φόρτωσε σε αυτήν, όχι ότι δεν ίσχυε βέβαια) δεν επιθυμεί την έκδοση Απόφασης ΔΣ για το Κανονισμό, η πολιτική απόφαση είναι να εκδοθεί ΚΥΑ. Υπέθεσα (κακώς) ότι ήταν σε συνεννόηση με τη Διοίκηση. Δεν χρειάστηκε καν να τους ενημερώσει. Όπως αποδείχθηκε, περίμεναν και αυτοί να κληθούν (αλήθεια, να πουν τι;), χωρίς αυτό να γίνει ποτέ! Ο υπουργός και λόγω πολιτικής συγκυρίας με ένα δρακόντειο μνημόνιο προ της Βουλής εναντίον των συλλογικών συμβάσεων και του συνδικαλισμού, το οποίο θα ψηφίσει και με τα δύο χέρια και λόγω των κινητοποιήσεων του Συλλόγου, έκοψε τη συλλογική σύμβαση και βέβαια βγάζει στον τάκο μέσω των υπηρεσιακών του ΥΠΑΑΤ, οτιδήποτε θετικό θα μπορούσε να περιέχει.  

Σήμερα η κατάσταση έχει ως εξής:

Ο Σύλλογος έχει ζητήσει να καταρτιστεί ο Κανονισμός με Απόφαση Διοικητικού Συμβουλίου και να δημοσιευθεί, ώστε να αποκτήσει το προσωπικό ένα κανονισμό εδώ και τώρα, ο οποίος το μόνο που επιδιώκουμε είναι ένα, ούτε καν δυο πράγματα θετικά που ίσχυαν για κάποιους, να ισχύουν για όλους. Ούτε παροχές, ούτε οικονομικές ωφέλειες που εντελώς αστοιχείωτα και απαράδεκτα συκοφαντεί η ΕΕ.  Ο Διευθύνων Σύμβουλος, συμπαρομαρτούντος του Προέδρου, αρνούνται πεισματικά και εκδικητικά, ξεχνώντας το ρόλο που έπαιξαν οι ίδιοι για την κατάσταση που διαμορφώθηκε, να ασκήσουν την αρμοδιότητά τους. Δήθεν, επιφυλάσσονται ότι ο Σύλλογος θα επανέλθει για συλλογική σύμβαση, όπως μας λένε. Αυτά είναι προφάσεις. Όσο αυτοί έχουν ταμπουρωθεί πίσω από τις επιφυλάξεις και τα ερωτήματά τους προς το ΝΣΚ και δεν ξέρω πού αλλού, με ποιον θα συνομιλήσει ο Σύλλογος για οποιοδήποτε θέμα που αφορά διεκδίκηση για σσε; Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πόσους εργαζόμενους μπορείς να διοικείς με τις απειλές και για πόσο, όταν ξέρουν ότι έχεις τη λύση στα χέρια σου και αρνείσαι να τη χρησιμοποιήσεις; Στην ουσία ο Βλάχος επιβάλλει με πεισματική εμμονή θατσερικής έμπνευσης την αρχική του άποψη, σαν να μην έγινε και σαν να μη μεσολάβησε τίποτα, ότι κανονισμό το προσωπικό θα έχει μετά το νόμο. Το λέει ολοκάθαρα και στη συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα (Ύπαιθρος Χώρα). Και βέβαια το θατσερικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο δεν αφορά μόνο το στυλ διοίκησης, αφορά και τα εργασιακά μέτρα που θέλει να εισαγάγει στον Οργανισμό ο ίδιος και σύσσωμη η Διοίκηση. Πόσο μπορεί να σταθεί ένα τέτοιο εργασιακό κλίμα; 

Μαργαρίτα Κουτσανέλλου

Γ. Γραμματέας ΔΣ ΣΥΛΕΕΓΟ

 

ΥΓ: Όλα τα παραπάνω φαντάζουν πολύ εσωστρεφή, αλλά δεν είναι. Δυο ημέρες πριν τη ψήφιση ακόμα ενός επαχθέστατου μνημονίου, όπου δίνεται η χαριστική βολή και στις συλλογικές συμβάσεις και στο συνδικαλιστικό δικαίωμα και σε πολλά άλλα, όπως η σταδιακή εξομοίωση του μισθολογίου των ΙΔΑΧ του Δημοσίου με το μισθολόγιο της ΕΓΣΣΕ (κατώτατος μισθός ΓΣΕΕ), όλα αποκτούν διαφορετικό νόημα και γίνονται αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή εξόχως πολιτικά. Η 24ωρη Γενική Απεργία στις 17 Μαίου δεν αρκεί, αλλά η συμμετοχή μας σε αυτή είναι μία δήλωση εναντίωσης. Ο Σύλλογος θα συμμετέχει και στην απεργιακή πορεία με πανώ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΨΕΙ.