ΤΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ ΣΤΟΝ ΕΛΓΟ... ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΟΚ - ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΤΩΡΑ!

Από την απαρχή της  ελεύθερης πτώσης μας στη μνημονιακή άβυσσο, έχουν περάσει δύο χρόνια. Στα δύο αυτά χρόνια έχουν συμβεί τόσα πολλά και σοκαριστικά, που κανένας λίγο καιρό πριν δεν θα πίστευε ότι θα μπορούσαν να του συμβούν και μάλιστα με αυτό τον ανηλεή, καταιγιστικό ρυθμό. Είναι σαν κάποιος να έχει αρχίσει να μας δέρνει και κάθε στιγμή που δεχόμαστε μία γροθιά, μία κλωτσιά, δεν πιστεύουμε ότι το ξυλοκόπημα μπορεί  να γίνεται ακόμα αγριότερο και  η επόμενη επίθεση που θα δεχθούμε ακόμα πιο βάναυση, ακόμα πιο απειλητική, ακόμα και για την ίδια μας τη ζωή.  Μένουμε όλοι αποσβολωμένοι και πριν καταλάβουμε καλά-καλά αυτό που μας συμβαίνει, ακολουθεί νέο πλήγμα, ακόμα πιο ισχυρό, ακόμα πιο βάρβαρο. Τίποτα απ' αυτά που μέχρι χθες, ξέραμε ότι ρύθμιζε τις ζωές μας και αποτελούσε τις βάσεις πάνω στις οποίες σχεδιάζαμε το μέλλον μας, δε μένει όρθιο. Δεν υπάρχει κανένας νόμος.  Δεν ισχύει κανένας νόμος. Δεν υφίσταται κανένα δικαίωμα. Δεν είναι τίποτα δεδομένο απ' αυτά που θεωρούσαμε ότι μας προστάτευαν από την αγριότητα του δυνατότερου, από το δίκαιο του ισχυρότερου. Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να μπορούμε να αποφασίζουμε. Δεν έχουμε τίποτα στη δικαιοδοσία μας, για να ορίζουμε. Νόμοι έκτακτης ανάγκης με τους οποίους δε χρειάζεται να συμφωνούμε και οι οποίοι ισχύουν κατ' εξαίρεση, κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης που επιβάλλει αποφάσεις κατ' εξαίρεση,  αυταρχικές διοικήσεις με έκτακτες εξουσίες, αναγκαστική συμμόρφωση στις διαταγές και τις συνταγές που αποφασίζονται ερήμην μας. Ακόμα κι οι δικηγόροι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και παραδέχονται ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, με το οποίο να μπορούν να διεκδικούν.Τι συμβαίνει αλήθεια, γύρω μας; Πώς γίνεται να καταπατώνται με τόσο αυθαίρετο και προκλητικό τρόπο, ακόμα και τα πλέον ελάχιστα κεκτημένα;


Οι θεωρίες ζωής πάνω στις οποίες οικοδομούνταν οι κοινωνίες με όραμα την ευημερία των πολλών ξεθεμελιώνονται με την ωμή παρέμβαση εξωθεσμικών διευθυντηρίων. Η δημοκρατία, η ισονομία, η ελευθερία, η έννοια του δημόσιου αγαθού καταργούνται βίαια, με την επίκληση μιας έκτακτης ανάγκης. Η άρχουσα αλλά μειοψηφούσα τάξη της ολιγαρχίας του πλούτου, της ολιγαρχίας των ελάχιστων που κατέχουν τη συντριπτική ποσότητα πλούτου επιβάλλει παντού την εγκαθίδρυση αυταρχικών καθεστώτων, τα οποία επιβάλλουν την εξουσία τους ("εγώ αποφασίζω, εσύ υπακούς") με τη βία, και ακόμα περισσότερο μεθοδεύουν και επεξεργάζονται τη μετάλλαξη των ίδιων των εξουσιαζόμενων, σε άτομα με πειθήνια, ακρωτηριασμένη βούληση και σκέψη, τα οποία θα υποταχθούν αδιαμαρτύρητα στο ΣΧΕΔΙΟ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ, το οποίο πατάει πάνω σε δήθεν ακλόνητα τεχνοκρατικά επιχειρήματα και απαιτεί την παραίτηση των πολλών από κάθε πολιτικό και κοινωνικό τους δικαίωμα, την παραίτησή τους ακόμα και από το δικαίωμα πάνω στους εαυτούς τους. Η κατάσταση αυτή της έκτακτης ανάγκης είναι αυτή που στρώνει το δρόμο στα ολοκληρωτικά, φασιστικά καθεστώτα, στις χούντες κάθε είδους και με διάφορους μανδύες (όπως αυτή που μας κυβερνά σήμερα) και βέβαια στις απροκάλυπτες χούντες και οικοδομεί εξαιρετικά αυταρχικές σχέσεις κράτους-πολίτη. "Θα κάνετε ό,τι σας λέμε, γιατί διαφορετικά θα υποστείτε δυσάρεστες συνέπειες.", "Στην κατάσταση που βρίσκεστε, δεν έχετε περιθώριο επιλογών. Δεν μπορείτε να αποφασίσετε εσείς. Εμείς θα σας πούμε τι θα κάνετε."


Σήμερα στον ΕΛΓΟ, βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι εκατοντάδες εργαζόμενοι, σε έναν οργανισμό παραλόγου, ιονεσκικής έμπνευσης. Σε μια οργουελιανή εκδοχή ενός συνονθυλεύματος που πασχίζει σε χρόνο μηδέν να αποκτήσει υπόσταση και προσανατολισμό. Και μέσα σ' αυτή την σύγχυση, ζούμε μία κατάσταση διαρκούς αγωνίας. Πότε για το αν θα υπάρχει ο οργανισμός, πότε για το αν θα έχουμε δουλειά και πότε για το με πόσα χρήματα θα απομείνουμε στις τσέπες μας. Τα χτυπήματα που δεχόμαστε δεν έχουν τελειωμό και προβλέπεται να γίνονται όλο και πιο σκληρά. Το πρώτο σοκ που υποστήκαμε ήταν οι περικοπές στους μισθούς και τις αποδοχές μας. Τι κάναμε; Πόσο αντιδράσαμε; Τότε ακόμα, πολλοί πιστεύαμε ή θέλαμε να πιστεύουμε ότι θα σταματήσει εκεί. Ελπίζαμε ότι θα ισορροπούσαμε σε μια διαχειρίσιμη κατάσταση. Δεν πιστεύαμε ότι θα προχωρήσουν κι άλλο. Το δεχθήκαμε χωρίς πολλές διαμαρτυρίες. Πόσοι από εμάς, απέργησαν τότε; Πόσοι κατέβηκαν στο δρόμο; Πριν δυο χρόνια, ακόμα και συνειδητοποιημένοι συνδικαλιστές, αποκλείανε το ενδεχόμενο των απολύσεων. Εκτός αυτού, πολλοί είχαν πειστεί ότι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα έτσι, γιατί αυτό επέβαλε η "συνταγή". Τι ακολούθησε; Μειώσεις και ξανά μειώσεις, εφεδρεία, τώρα αξιολόγηση. Και την ίδια στιγμή να βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας να γκρεμίζεται. Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα (εκεί που δουλεύουν οι σύζυγοί μας, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, οι γείτονές μας), μειώσεις μισθών, κούρεμα των συντάξεων των πατεράδων και των μανάδων μας, "κατάσχεση" του ισχνού έως ανύπαρκτου εισοδήματός μας, διάλυση της κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης. Και στο τέλος να βλέπουμε ότι δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει έξοδος. Η μόνη εξέλιξη είναι να γίνονται τα πράγματα όλο και χειρότερα. 


ΣΟΚ! Και ξανά ΣΟΚ! Και ξανά  ΣΟΚ!


Η λαίλαπα των αλλεπάλληλων μέτρων έχει δύο στόχους. Αφενός το ίδιο το περιεχόμενό τους αλλά εξίσου και την επίδραση που επιφέρει στα άτομα η καταιγιστική εφαρμογή τους. Εξουθενώνει τους ανθρώπους, τους καθιστά αδύναμους, τους δαμάζει και τους υποτάσσει ευκολότερα στον έλεγχο της εξουσίας. Άνθρωποι απελπισμένοι, εξαθλιωμένοι, απογοητευμένοι, ανίκανοι να διεκδικήσουν, ανίκανοι να απαιτήσουν για τον εαυτό τους την αξιοπρέπεια, παραιτημένοι από κάθε τους δικαίωμα. ΄Ανθρωποι διατεθειμένοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο, για να επιβιώσουν ή έτοιμοι να δεχτούν κάθε μεταχείριση. Μας το λέει κατάμουτρα ο "πεφωτισμένος" διορισμένος πρωθυπουργός μας. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην ανεργία ή στην εργασία με όρους δουλείας.


Το ζήτημα του μισθολογίου μας αυτή τη στιγμή (αν υποθέσουμε ότι προς στιγμή (για λίγους μήνες ίσως) δεν υπάρχει θέμα με τις θέσεις εργασίας), φαντάζει τόσο δύσκολο να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης. Είμαστε απογοητευμένοι, κουρασμένοι, φοβισμένοι. Είμαστε πιθανόν, σχεδόν έτοιμοι να αποδεχτούμε ό,τι αποφασίσουν ότι μπορούμε να έχουμε ως μισθό; Η μέθοδος του ΣΟΚ έχει κάνει τη δουλειά της. Ποιος άραγε πιστεύει ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε; ΄Οτι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, εμείς θα έχουμε το "θράσος" να πάμε να ζητάμε; Δε φτάνει που μας κάνουν τη χάρη και μας κρατάνε στη δουλειά (αλήθεια, για πόσο ακόμα;), θα πάμε και θα διεκδικούμε κι από πάνω; 


Κι όμως. Η μόνη υπαρκτή διέξοδος είναι η ανασυγκρότησή μας μέσω της συλλογικότητας. Η αναβάπτισή μας μέσω του κοινού, μέσω του δημόσιου. Το ξαναπέρασμά μας από το εγώ στο εμείς. Ο κοινός αγώνας με στόχο το κοινό καλό.  Η επαίσχυντη δρομολόγηση διασπαστικών μεθοδεύσεων, που χωρίζουν τους εργαζόμενους σε πατρικίους και πληβείους δεν πρέπει να επιτραπεί. Η πρόβλεψη για εξαίρεση ειδικοτήτων από τις μισθολογικές απαγορεύσεις είναι σύλληψη πρωτοφανούς δολιότητας και ολοκάθαρα στοχεύει να μας διασπάσει. Κανένας δεν πρέπει να ξεγελαστεί και να δεχτεί τα "τριάντα αργύρια" για τον εαυτό του.  Ο μόνος δρόμος που έχουμε να βαδίσουμε είναι αυτός της κοινής, συλλογικής δράσης και διεκδίκησης. Της εξέγερσης απέναντι σε αυτή την επίθεση. Απαιτούμε τους μισθούς μας, απαιτούμε την αξιοπρέπειά μας. Δεν αδρανούμε, δεν παραιτούμαστε. Υψώνουμε το ανάστημά μας και κινητοποιούμαστε. Απομονώνουμε αυτούς που δέχονται να παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας, έναντι μάλιστα πινακίου φακής, και προχωράμε όλοι μαζί. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος!

ΜΚ