ΣΥΛΕΕΓΟ ΒΗΜΑ

Συνάδελφοι,

Πολύ καιρό τώρα γράφω με το μυαλό μου αυτές τις αράδες, αυτές τις σκέψεις που ακολουθούν. Κι όσο εύκολα τις έγραφα στο μυαλό μου, όσο ξεκάθαρες και δυνατές κι αν ήταν, ξεπηδώντας γρήγορα από ‘δω κι από κει σαν μπαλάκια του τένις και τρέχοντας σαν το νεράκι,  τόσο μου ήταν δύσκολο να ξεκινήσω να τις βάζω στο χαρτί.

Από πού να ξεκινήσω; Από τον απολογισμό που σκέφτομαι ότι πρέπει να γίνει των πεπραγμένων του συλλόγου, από τότε που ιδρύθηκε πριν από ένα και πλέον χρόνο;

Από την ανάγκη που αισθάνομαι να συνομιλώ με όλους τους συναδέλφους και τη δυσκολία που συναντώ, λόγω της διασποράς μας; Από την απογοήτευση που παίρνω όταν συνειδητοποιώ τη φυσική μας τάση προς την αδράνεια, η οποία μας καταδικάζει να είμαστε μονίμως παραπονούμενα θύματα και εξαπατημένοι, χωρίς ποτέ να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν;

Από την απογοήτευση που παίρνω όταν διαπιστώνω πόσο εύκολα κάποιος μπορεί να παρουσιάσει μια εκδοχή των πραγμάτων, ταιριαστή με το σκοπό του και αταίριαστη με την πραγματικότητα (αυτό που συνηθίζουμε να λέμε διαστρέβλωση); Από την απογοήτευση που παίρνω όταν διαπιστώνω όχι ότι κάποιος έχει διαφορετική άποψη από μένα, αλλά από τον τρόπο που μεθοδεύει την επιβολή της; Από την απίστευτη ευκολία που έχουμε να δημιουργούμε εκλογικεύσεις και προφάσεις, ώστε να κρύβουμε από τους άλλους, αλλά ακόμα και από τους εαυτούς μας, τα αληθινά μας κίνητρα;

Από την αγωνία που αισθάνομαι πάντα, να είμαι συνεπής προς τις αρχές και τις αξίες που έχω και τον έλεγχο που κάνω στον εαυτό μου, ώστε να ξεπερνάει τις προσωπικές αδυναμίες του; Από την ευθύνη που αισθάνομαι ότι ανέλαβα απέναντι σε τόσους ανθρώπους, συναδέλφους; (όση μου αναλογεί – όχι και τη δική σας, προσωπική ευθύνη, του καθένα), να τους εκπροσωπώ και να μιλώ εξ ονόματός τους;  

Χρησιμοποιώντας τα ηλεκτρονικά μηνύματα του αρχείου μου και του αρχείου του συλλόγου για να με βοηθήσουν να θυμηθώ, θα προσπαθήσω να τα βάλω σε μία σειρά. Δικαίως θα παραπονεθούν πάλι κάποιοι ότι δεν θα είμαι σύντομη. Αλλά, δε γίνεται αλλιώς.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΑΣΚΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ – ΠΟΙΑ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ

Υπάρχει γκρίνια (δε χρησιμοποιώ άλλη λέξη τυχαία) από πολλούς συναδέλφους. Στην παρούσα φάση αφορά το μισθολόγιο. Πιο πριν (Ιούνιος-Ιούλιος), αφορούσε το οργανόγραμμα, πιο πριν (Απρίλιος – Μάιος) αφορούσε το ζήτημα της νομιμοποίησης στην εκπροσώπηση του συλλόγου (εκλογές), πιο πριν (Φεβρουάριο – Μάρτιο) αφορούσε το σ/ν του ΕΛΓΟ και την οργάνωση του συλλόγου. Πιο πριν, δεν υπήρχε ακριβώς γκρίνια. Υπήρχε αγωνία για τις θέσεις εργασίας και αγώνας – που δυστυχώς δεν έγινε από όλους. Και παράλληλα, υπήρχαν πάντα οι εσωτερικές συγκρούσεις – αναπόφευκτες κατά τους κοινωνιολογικούς νόμους - οι οποίες πολλές φορές γίνονταν αθέμιτες και οι οποίες απαιτούν απίστευτη ανάλωση δυνάμεων και ενέργειας, δυνάμεις και ενέργεια που αντί να στρέφονται κατά του πραγματικού (ταξικού) εχθρού, ξοδεύονται στο να χτυπηθούμε μεταξύ μας (είναι τόσο εύκολο να σπάμε). Φυσικά πρέπει να πω, ότι ειδικά όσον αφορά το θέμα του μισθολογίου, έρχεται και επανέρχεται. Πάντα υπάρχει στην ατζέντα και ανακαλείται μόλις πάρουμε ανάσα από αυτό που κάθε φορά έρχεται από την επικαιρότητα να μας επιβάλλει και μάλιστα βίαια, την αλλαγή προτεραιοτήτων. Κι  αυτό είναι λογικό να συμβαίνει, καθώς είμαστε όλοι με μια οικονομική θηλιά στο λαιμό.

Τη δυσαρέσκεια τη μεταφέρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιοι συνάδελφοι στο ΔΣ. Κάποιοι με ευθύτητα, κάποιοι με μισόλογα και υπεκφυγές. Δυστυχώς όμως αυτή η κριτική, γρήγορα  συγκεκριμενοποιήθηκε στο πρόσωπό μου και παίρνω το θάρρος να πω ότι αυτό δεν έγινε μόνο γιατί ως Πρόεδρος του Συλλόγου, συγκεντρώνω περισσότερο την προσοχή των μελών του. Έχω από καιρό γίνει στόχος, επί προσωπικού :

-          «Η Κουτσανέλλου είναι από τον ΟΠΕΓΕΠ, που παίρνουν τα περισσότερα λεφτά και γι αυτό κωλυσιεργεί το μισθολόγιο»

-          «Η Κουτσανέλλου δε θέλει να τα χαλάσει με τη Διοίκηση, γιατί την έχουν στο χέρι με τη μετάταξη που ζητά»

-          «Η Κουτσανέλλου εκλέχτηκε επειδή ήταν ΔΕ και τώρα θέλει να γίνει ΠΕ»

-          «Ο Διευθύνων φωνάζει συνέχεια πάνω την Κουτσανέλλου και συναντιούνται

-          Έχει μυστικές συνεννοήσεις μαζί του – Τα έχει κάνει πλακάκια μαζί του»

Ένα έχω να πω (ή μάλλον το είπε ο Γκαίμπελς πριν από μένα):

Όσο πιο μεγάλο είναι το ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται.

Επειδή κανένας δεν τα έφερνε όλα αυτά, επισήμως στο ΔΣ (πρόταση μομφής δηλαδή), αλλά εν πολλοίς απ’ ό,τι φαίνεται, τα άφηναν να αναπαράγονται ή συμμετείχαν στην αναπαραγωγή τους, πράγμα που επιδρά πολύ αρνητικά στη λειτουργία του συλλόγου, η κατάληξη είναι ότι υπέβαλα την περασμένη Παρασκευή παραίτηση, επιδιώκοντας να προκαλέσω επισήμως αυτή τη συζήτηση, ζητώντας είτε να την αποδεχτούν εάν συμφωνούν με τις αιτιάσεις αυτές, είτε να μην την αποδεχτούν (ψήφος εμπιστοσύνης),  εάν συμμερίζονται τις απόψεις μου, ως εξής:

1. ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ: Το μισθολόγιο δεν το καθυστέρησε κανένας μας στο ΔΣ. Ούτε τώρα, ούτε όταν ήταν η προσωρινή διοίκηση. Το μισθολόγιο πάντα το είχαμε στην ατζέντα και προσπαθούσαμε να το μεθοδεύσουμε. Δεν είναι προσωπική μου ευθύνη, ούτε του ΔΣ, ότι δεν έχει λυθεί μέχρι τώρα. Καλώ όλους τους συναδέλφους, ανατρέχοντας στην ηλεκτρονική μας αλληλογραφία, να συνειδητοποιήσουν πώς διαμορφωνόταν η επικαιρότητα κάθε μέρα και στον Οργανισμό και ευρύτερα, από τότε που δημιουργήθηκε ο ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ και ο ΣΥΛΕΕΓΟ. Είναι φωτεινό σαν τον ήλιο, ότι όχι μόνο δεν υπήρξε καμία πρόθεση, αλλά πάντα υπερβάλλαμε εαυτόν, ώστε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας (μιλάω στο πρώτο πληθυντικό, στο «εμείς», με πλήρη συνείδηση, πράγμα που δυστυχώς δεν το κάνουν συχνά συνάδελφοι του ΔΣ). Αν τα μέλη του ΔΣ (αυτού ή του προηγούμενου), δεν έχουν αντίρρηση, μπορώ να δημοσιοποιήσω πολλή ηλεκτρονική αλληλογραφία, από την οποία είναι ολοφάνερο ότι το μισθολόγιο, δεν έφυγε ποτέ από την ατζέντα μας, αλλά όμως δεν φέρουμε εμείς ευθύνη – ούτε κι εγώ – για την ατζέντα που μας επέβαλε και μας επιβάλλει η τρόικα, η κρίση και η εσωστρέφεια μας, πολλές φορές.

Το παράπονό μου όμως δεν είναι ότι υπάρχει διάχυτη η άποψη ότι το μισθολόγιο καθυστερήθηκε και μάλιστα εσκεμμένα και μάλιστα από εμένα. Η ένστασή μου είναι ότι οι διάφοροι καλοθελητάδες και εξυπνάκηδες δεν κάνουν τον κόπο να βγουν μπροστά και να πουν αυτό που έχουν να πουν. Περιορίζονται πίσω από τις πορτούλες τους και τις κλειδαρότρυπές τους και σκάβουν λάκκους, μεμψιμοιρώντας, συκοφαντώντας και – είμαι σίγουρη πλέον- παίζοντας παιχνίδια με σχέδιο. Ποιος ωφελείται αναρωτιέμαι όταν δημιουργείται εσωστρέφεια και διασπαστικότητα στο σύλλογο; Μη ξεχνάτε ότι το επιχείρημα «ένας Πρόεδρος από τον ΟΠΕΓΕΠ, δε μπορεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας», παραπέμπει κατευθείαν σε διάσπαση. Και αναρωτιέμαι. Ένας Πρόεδρος (και ένα ΔΣ βέβαια) που δεν είπαν ποτέ για παράδειγμα: ΑΣΕΠ εναντίον εκτός ΑΣΕΠ, αποσπασμένοι εναντίον μη αποσπασμένων, ορισμένου εναντίον αορίστου, λίγοι (και σωζόμαστε) εναντίον πολλών (θα μας πάνε στον πάτο), ΠΕ εναντίον ΥΕ και ΔΕ, ειδικότητα εναντίον ειδικότητας, αντικείμενο εναντίον αντικειμένου κλπ, γιατί να έχει άλλο τρόπο στο θέμα του μισθολογίου; Πρέπει να ξέρουν οι – και επιμένω να τους λέω – καλοθελητές και εξυπνάκηδες, ότι όταν κάποιος θέλει να κοιτάξει την πάρτη του, όταν δεν θέλει να ενεργήσει συλλογικά, υπάρχει πάντα τρόπος (Ας ρωτήσουν για παράδειγμα τι είναι ατομική σύμβαση. Απ’ ό, τι φαίνεται τους πήρε πολλά χρόνια να μάθουν τι είναι συλλογική σύμβαση και το δικαίωμά τους να διαπραγματεύονται το μισθό τους και ακόμα δεν έχουν φτάσει στο κεφάλαιο Β΄).

Επίσης, τους ρωτάω: «Αλήθεια, αφού είναι τόσο αγανακτισμένοι με το θέμα του μισθολογίου, όταν ο σύλλογος και πολύ περισσότερο εγώ προσωπικά, τους προέτρεπα από το Φεβρουάριο του ’12, να υπογράφουν τις εκκαθαρίσεις μισθοδοσίας με επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός τους, το έπραξαν ή το βρήκανε πολύ συγκρουσιακό;». Ένα έχω να πω, από τη μικρή μου εμπειρία με τα συνδικαλιστικά. Αυτοί που ξεσηκώνουν τις πιο μεγάλες φασαρίες και ανεβαίνουν στα κεραμίδια, φωνασκώντας και εφευρίσκοντας κάθε είδους καχυποψία και επιφύλαξη, είναι αυτοί που αδιόρατα και αθόρυβα, με την παρελκυστική στάση τους, τη συμπεριφορά τους, τις επιλογές τους, υψώνουν τα πιο ψηλά εμπόδια στην επίλυση κάθε θέματος, που με ευστροφία, ευκινησία, ουσιαστικότητα και κυρίως εμπιστοσύνη, θα μπορούσαν να ξεμπερδεύονται ευκολότερα. Προφάσεις εν αμαρτίαις!

Επιστρέφω παρόλα αυτά στο γεγονός ότι οι κριτές δεν εμφανίζονται. Δεν έχω χωνέψει ακόμα ότι κανένας δεν πήρε τα πόδια του να έλθει στη συνέλευση που κάναμε πριν 15 μέρες, να πει ότι είναι δυσαρεστημένος ή ότι έχει αντιρρήσεις με τον τρόπο που το χειριζόμαστε ή ο,τιδήποτε. Γενική Συνέλευση εντός ωραρίου και δεν πατάει το πόδι του κανένας! Η υπόσκαψη όμως υπόσκαψη. Απίστευτη συμπεριφορά. Ωραία αντίληψη για το συλλογικό. Αν πράγματι ισχύουν όλα αυτά που μου προσάπτουν, τότε έχω να πω ότι σε ένα σύλλογο που δε λειτουργεί στ’ αλήθεια και η Γενική Συνέλευση δεν είναι Γενική Συνέλευση αλλά Γενική Αφασία, τότε μόνο ένας Πρόεδρος σαν και μένα του αξίζει και πολύ του πέφτει. Σ’ όποιον αναθέτετε και δεν ελέγχετε, το αποτέλεσμα να περιμένετε ότι θα είναι αυτό. Αυτό δεν πάθαμε και στην κεντρική πολιτική σκηνή και τρέχουμε και δε φτάνουμε; Αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε και τώρα, χωρίς να πάρουμε το μάθημά μας.

Δε συμμετέχουμε. Περιμένουμε να δούμε τι θα μας φέρουν οι ψωνάρες που κάθονται κι ασχολούνται και χωρίς να έχουμε πάρει το παραμικρό κόστος (χρόνου, κόπου), αρχίζουμε το πετροβόλημα, κλαψουρίζοντας παράλληλα ως παραπλανημένα, αθώα θύματα.

Και δε φτάνει μόνο ότι αποδίδεται σκοπιμότητα στην καθυστέρηση, αλλά χλευάζεται κι από πάνω η τακτική που αποφάσισε η Γενική Συνέλευση με εισήγηση του ΔΣ, για την ΕΣΣΕ. «Τι είναι αυτά που πάνε και ζητάνε. Είναι εκτός τόπου και χρόνου. Είναι γελοίοι κλπ». Τους ρωτώ: Αυτοί, πού θα βάζανε την υπογραφή τους, εάν διατυπώνανε αίτημα; Ας γράψουν (ας μπουν στον κόπο να ξοδέψουν χρόνο) τι μισθολόγιο και πώς θα το ζητούσανε. Τόσα χρόνια, έκαναν κάτι παρόμοιο ή το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κριτικάρουν και μάλιστα κακόβουλα τους άλλους που κάτι κάνουν, όπως μπορούν; Νισάφι πια.

Οφείλω να διακρίνω τη δυσθυμία που μπορεί να έχουν κάποιοι συνάδελφοι, χωρίς να έχουν κακή προαίρεση επί προσωπικού ή χωρίς να συμμερίζονται θεωρίες συνωμοσίας. Σε αυτούς, παρόλα αυτά, επιμένω να αναζητώ την προσωπική τους ευθύνη, καθώς κανένας δεν τους στέρησε το δικαίωμα να πάρουν πρωτοβουλίες και να παρέμβουν – συμμετέχοντας δηλαδή – ώστε να σπρώξουν αυτό που αισθάνονταν ότι δεν προχωράει ή σε τελευταία ανάλυση, να γράψουν δυο αράδες και να ρωτάνε.

2. ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΡΟΘΥΜΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΩ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ (ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΕΚΚΡΕΜΟΥΝΤΟΣ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΜΕΤΑΤΑΞΗ ΑΠΟ ΘΕΣΗ ΔΕ ΣΕ ΠΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ)

Στην περίπτωση αυτή ταιριάζει το «και κερατάς και δαρμένος». Αντί να δίνουν εξηγήσεις αυτοί που αρνούνται την ικανοποίηση ενός δίκαιου αιτήματός μου, αυτοί που δε μπαίνουν στον κόπο ούτε να μου απαντήσουν (συνταγματική υποχρέωση) και αυτό δεν συμβαίνει πράγματι τυχαία, βρίσκομαι υπόλογη εγώ και απολογούμενη, απέναντι σε αστήρικτες υποθέσεις. Όπως κι αν ενεργήσω ως Πρόεδρος, συνδέεται με το θέμα αυτό. Λες και κάθε εργαζόμενος, άρα και κάθε Πρόεδρος ή μέλος του ΔΣ ή ο,τιδήποτε ενός συλλόγου δεν είναι δυνάμει όμηρος ή εξαγοράσιμος. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει συγκεκριμένο θέμα σε συγκεκριμένη στιγμή, όταν η Διοίκηση θέλει να στριμώξει κάποιον ή να τον δελεάσει, δεν μπορεί να το κατασκευάσει ανά πάσα στιγμή;

Γνωρίζω λοιπόν σε όλους ότι για το θέμα αυτό, έχω ήδη αναθέσει σε δικηγόρο τη δικαστική διεκδίκηση, καθώς το μόνο που πραγματικά ισχύει είναι ότι εγώ, δύο χρόνια μετά τη συμπλήρωση της οκταετίας και έχοντας όλα τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα, δεν έχω λάβει ακόμα εδώ και ένα χρόνο απάντηση στο αίτημά μου για μετάταξη, έστω και αρνητική!  Όσο για τον τρόπο που λειτουργώ, υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν από πρώτο χέρι τα πεπραγμένα μου και τη στάση μου εδώ και πολλά χρόνια και μπορούν να μιλήσουν, εάν χρειαστεί. Όποτε χρειάστηκε και όποτε η συνείδησή μου και η κρίση μου (σωστά ή λάθος), μου έλεγε ότι έπρεπε να αντιπαρατεθώ, πιστέψτε με δεν υπολόγισα κανένα προσωπικό όφελος ή ζημία, ούτε λειτούργησαν ψυχολογικοί παράγοντες αρνητικά (ειπώθηκε κι αυτό). Και όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα.

  

3. ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ (ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤ’ ΙΔΙΑΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ)

Στη θεσμική πάντοτε (καθώς δεν έχει υπάρξει άλλου τύπου, κοινωνική, ιδιωτική) επικοινωνία μου με τη Διοίκηση και στη συνεργασία μου μαζί της, έχουν υπάρξει διάφορες φάσεις. Φάσεις κατά τις οποίες, εγώ προσωπικά και όχι μόνο εγώ, λόγω περιστάσεων, βρισκόμασταν σε ιδιαίτερα τεταμένη σχέση (αποκλειστικά λόγω συνδικαλιστικής δράσης και τίποτα άλλο) και φάσεις, όπως η παρούσα, που λόγω του γεγονότος ότι ως Σύλλογος πάντα, έχουμε επί της αρχής κοινό προσανατολισμό στο θέμα του ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ, αυτό διευκολύνει το κλίμα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, χωρίς ποτέ ούτε για ένα λεπτό, για μία στιγμή, να αφήσω σε άγνοια το ΔΣ του Συλλόγου, ούτε συστηματικά, λαμβάνοντας υπόψη και το δεδομένο ότι βρίσκομαι στο ίδιο κτήριο με τη Διοίκηση, για πρακτικά θέματα (κλείσιμο ραντεβού, αιτήματα για συνελεύσεις ή συναντήσεις) και σε καμία περίπτωση με συνθήκες μυστικότητας, μίλησα με το Διευθύνοντα, χωρίς την παρουσία τρίτου. Για το θέμα αυτό δέχθηκα σφοδρότατη κριτική. Επέμεινα αμυνόμενη,  ότι ως Πρόεδρος διατηρώ το δικαίωμα να έχω μια ελάχιστη τέτοια ευχέρεια, πολύ περισσότερο όταν δεν έχει κανένας να μου προσάψει ότι έχει υπάρξει έστω και μία συνάντηση ενός δευτερολέπτου, για την οποία δεν έχω ενημερώσει τα μέλη του ΔΣ. Έγινε απαιτητό παρόλα αυτά, ότι ακόμα και για το πιο απλό θέμα, θα πρέπει να παρίστανται τουλάχιστον δύο. Ξεκαθαρίζω ότι δε μιλάμε για επαφές του Συλλόγου, όπου γίνεται ανταλλαγή απόψεων ή διατυπώνονται θέσεις ή αιτήματα. Μιλάμε για μία κατάσταση του τύπου πχ να είμαστε όλοι μαζεμένοι στο γραφείο του Συλλόγου, μετά από συνάντηση με το Διευθύνοντα για να αξιολογήσουμε τη συζήτηση που προηγήθηκε και να με καλεί στο τηλέφωνο του συλλόγου ο Διευθύνων, λέγοντάς μου «έλα μια στιγμή που σε θέλω», να πηγαίνω από τον 6^ο στον 7^ο όροφο, να μου λέει τι θέλει, να κατεβαίνω στον 6^ο να το αναφέρω στους υπόλοιπους και να μπαίνει επιτόπου ζήτημα αξιοπιστίας και φερεγγυότητάς μου, καθώς στο λεπτό αυτό, δεν παρίστατο δεύτερος, ως μάρτυρας! Μήπως έχουμε λίγο μπερδέψει τι είναι τι; Μήπως υπάρχουν προσωπικές, τραυματικές εμπειρίες από προδοσίες, που δεν έχουμε καταφέρει να τις διαχειριστούμε και τις συγχέουμε;

Παρόλα αυτά και επειδή δεν έχω απολύτως κανένα λόγο να πηγαίνω, έστω και σ’ αυτό το πλαίσιο μόνη μου και επειδή, αν οι υπόλοιποι θέλουν να τρέχουν τα θέματα του συλλόγου, κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν μπορώ να τους επιβάλλω εγώ, άλλον, δεσμεύτηκα και αποδέχτηκα ότι ούτε μία στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν θα ανταποκριθώ σε πρόσκληση του Διευθύνοντα να με δει, χωρίς να παρευρίσκεται τρίτος (για να ζητήσω εγώ να τον δω, δεν το συζητώ…). Αν αυτό δεν είναι εφικτό σε σύντομο χρόνο (δηλαδή να βρίσκεται κάποιος μέλος του ΔΣ στο κτήριο – πιο συγκεκριμένα ο Αντιπρόεδρος με τον οποίο βρισκόμαστε και εργαζόμαστε στον ίδιο χώρο), θα του απαντώ ότι «περιμένετε σας παρακαλώ να έλθει κάποιος από Μαρούσι, Ιλίσια, Λυκόβρυση ή Αχαρνών». Όσο για τις τηλεφωνικές επικοινωνίες, εάν τύχει (όπως πρόσφατα για να κλείσουμε ραντεβού για συζήτηση για το μισθολόγιο) να είναι εκτός ωραρίου εργασίας (σημειωτέον ότι τηλεφωνική συνομιλία με το Διευθύνοντα εκτός ωραρίου, είχα για πρώτη φορά προχθές με αφορμή ορισμό συνάντησης που ζητήσαμε για το μισθολόγιο), θα απαντώ: «Σας παρακαλώ τηλεφωνήστε μου αύριο στο γραφείο, για να μιλήσουμε εκεί»!  Δεν κατάλαβα αν θα καταγράφεται η συνομιλία ή αν η συνδιάλεξη θα είναι τριγωνική (να ακούει κι άλλος δηλαδή).

Σας πληροφορώ ότι η μομφή αυτή εναντίον μου και σε αυτό το πλαίσιο που περιγράφω ακριβώς τώρα, ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο τουλάχιστον δύο μέλη του ΔΣ έκαναν αποδεκτή την παραίτησή μου. Το ένα μάλιστα, έκρινε ότι το ερώτημά μου για το πώς θα γίνονται οι τηλεφωνικές συνομιλίες υπέκρυπτε ότι εξακολουθώ να μην έχω την πρόθεση να συμμορφωθώ προς τις απαιτήσεις του ΔΣ και γι αυτό το λόγο έκανε αποδεκτή την παραίτησή μου.

Στο θέμα αυτό, τα πράγματα είναι πολύ απλά, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν γίνονται κατανοητά. Όποιος θέλει να μιλήσει και να συνεννοηθεί κρυφά, ξέρει και μπορεί να το κάνει κι αυτό το ξέρουμε όλοι. Ούτε η Διοίκηση, ούτε εγώ δεν έχουμε δώσει τέτοια αφορμή, ούτε έχουμε τέτοια πρόθεση. Τελεία, παράγραφος. Το ερώτημα όμως είναι. Μπορούν να προχωράνε τα θέματα, κατ’ αυτόν τον τρόπο; Το κλήμα είναι θεόστραβο (πολιτικές, κοινωνικές, ιδεολογικές αντιπαραθέσεις). Να το τρώει κι ο γάιδαρος; Ας αποφασίσουμε εμείς, τι λειτουργίες θέλουμε.

Θα προσπαθήσω να κλείσω, βάζοντας το εξής ερώτημα:

Γιατί αισθάνομαι απολογούμενη για όλα αυτά; Γιατί προκάλεσα συζήτηση στο ΔΣ του Συλλόγου; Γιατί ξόδεψα τόσες ώρες για να γράψω αυτά τα λόγια;

Γιατί δεν έρχεστε στις συνελεύσεις, να τα πούμε εκεί. Γιατί δε γράφετε ούτε ένα e-mail. Γιατί αρκείστε να τα συζητάτε με το διπλανό σας στο γραφείο. Γιατί δε ζητήσατε εσείς να γίνει συγκέντρωση-συζήτηση. Γιατί είναι άδικο, να παλεύουμε μερικοί άνθρωποι (τσάτρα – πάτρα, με λάθη και αδυναμίες, με στραβοπατήματα) και να μην έχουμε το δικαίωμα ούτε να απαντήσουμε προσωπικά στις αιτιάσεις. Δε χρειάζεται ούτε εντάσεις, ούτε καχυποψίες, ούτε συνωμοσιολογίες, ούτε κλίκες. Μαζευόμαστε και λέμε αυτό που μας απασχολεί. Κι εγώ βρήκα ένα νόημα σε όλη αυτή την ιστορία (την παραίτησή μου, τη συνεδρίαση του ΔΣ, στον κόπο μου να κάθομαι να γράφω τόσες ώρες), με σκοπό να σας πω ότι σύλλογος δεν είναι μία σούπα, που όλοι κολυμπάμε μέσα σ’ αυτή, ομογενοποιημένοι και ανακατεμένοι, δηλαδή με το στανιό ομονοούντες. Σύλλογος είναι ένας ζωντανός οργανισμός που παλεύει να συνθέσει τις ομοιότητες, αφού αναδείξει τις αντιθέσεις. Δεν πρόκειται να τα βρούμε ποτέ όλοι μεταξύ μας, γιατί δε βλέπουμε τη ζωή και τον κόσμο με τα ίδια μάτια. Αλλά, ο φόβος φυλά τα έρμα. Φανταστείτε τη σημερινή κατάσταση που ζούμε, χωρίς αυτόν το ρημάδι το Σύλλογο. Ή, φανταστείτε να ήμασταν δυο – τρεις σύλλογοι, ο καθένας με τους κολλητούς του ή με τους ομοίους του (όπως τους αισθάνεται ο καθένας). Ποιος θα ήταν ο κερδισμένος και ποιος ο χαμένος; Την ιστορία αυτή δεν την άνοιξα για να συντηρώ την εσωστρέφεια και να κάνω παράπονα. Την άνοιξα για να προσπαθήσουμε να δουλέψουμε όλοι, αλλιώς. Κι εγώ μαζί.

Συγγνώμη για την έκταση του κειμένου, αλλά πώς αλλιώς να μιλήσω με όλους;

Μαργαρίτα Κουτσανέλλου

      Πρόεδρος ΔΣ

ΥΓ: 1. Πρέπει να ξέρετε ότι το ΔΣ με πλειοψηφία 5 προς 4, δεν έκανε αποδεκτή την παραίτησή μου. Έχει ενδιαφέρον το σκεπτικό και αυτών που είπαν «ναι» στην παραίτηση και αυτών που είπαν «όχι». Σύντομα θα υπάρξουν πρακτικά.

2. Επίσης πρέπει να ξέρετε ότι εισηγήθηκα και έγινε αποδεκτό να οργανώνονται τακτικά, μία φορά το μήνα κατά τόπους γενικές συνελεύσεις – συγκεντρώσεις, εκτός ωραρίου εργασίας ώστε να συζητιέται κάθε θέμα (και δυστυχώς υπάρχουν πολλά και δύσκολα) και να αναλάβουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο ο καθένας την ευθύνη της συμμετοχής. Αν εγώ ή κάποιος άλλος είναι λαμόγιο, δεν σας φταίει σε τίποτα, αν εσείς τον αφήνετε να δρα ανενόχλητος.

3. Για την ατζέντα του συλλόγου αυτή τη στιγμή έχετε λάβει γνώση από την κοινοποίηση των τελευταίων επιστολών μας. Μην εκπλαγείτε αν αυτή ανατραπεί σύντομα και με επείγοντα τρόπο. Θα ξυπνήσουμε πάλι αιφνιδίως και με βία και θα αποσπαστούμε, θέλουμε δε θέλουμε, από την ομφαλοσκόπησή μας.