ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΤΣΑΡΗ

Φίλε  και Σύντροφε Πρόεδρε,

Ο ευσεβής πόθος αυτών που υποδαυλίζουν μέσα από την Ένωση Ερευνητών το διχαστικό κλίμα και τον κοινωνικό αυτοματισμό μεταξύ των εργαζόμενων στον Οργανισμό, είναι στην ουσία η επιστροφή στη μήτρα, αποσυρόμενοι σε ένα "καθαρόαιμο", όπως διόλου τυχαία περιγράφουν οργανισμό, κλώνο του παλιού ΕΘΙΑΓΕ, ο οποίος το μόνο που θα τους παρέχει είναι προστασία από τη μολυσματική, μεταδοτική ασθένεια του μαχητικού συνδικαλισμού, καθότι αυτό νοσταλγούν και αυτό θεωρούν ότι είναι το πιο μεγάλο τους πρόβλημα.

Αναπολούν ένα οργανισμό, που καθένας ήξερε τη θέση του και δεν την αμφισβητούσε ούτε διεκδικούσε να ασκήσει τα θεσμικά του δικαιώματα, η ταξική διαστρωμάτωση ήταν αδιαμφισβήτητη και αδιατάρακτη, με τους ίδιους να έχουν εξασφαλίσει το διαφέντεμα του οργανισμού, σαν να είναι ιδιοκτησία τους και χωρίς αντίπαλο δέος. Η αλλοτρίωσή τους αυτή, την οποία όπως πολύ σωστά περιγράφεις σαν μία κατάσταση να βλέπουν τον εαυτό τους όχι ως εργαζόμενο, αλλά ως εργοδότη, έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε έφτασαν στο σημείο να επιτίθενται πιο σκληρά από όλους, στο θεμελιωδέστερο συλλογικό δικαίωμα, τη συλλογική αυτονομία, το οποίο πράγματι είναι βουτηγμένο στο αίμα για να βρίσκεται σήμερα απέναντι στην πιο σκληρή πολεμική από το νεοφιλελευθερισμό και το φασισμό και τους πολιτικούς τους υπηρέτες. Και απέναντι σε αυτό το Γολιάθ, που οι εργαζόμενοι και στον ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ σηκώνουν σήμερα ανάστημα, γιατί η ανάγκη τους οδηγεί, εμφανίζονται οι περιώνυμοι "ερευνητές" και όσοι συντάσσονται με το κατεστημένο αυτό, ως οι πιο πολύτιμοι σύμμαχοί του, θλιβεροί για την ταξική τους τυφλότητα συνάδελφοι, που αναμασούν την πιο αντιδραστική επιχειρηματολογία, στρατολογούμενοι στην πέμπτη φάλαγγα, εναντίον των υπόλοιπων εργαζόμενων, τους οποίους κακολογούν χωρίς ίχνος αλληλεγγύης.

Οι εργαζόμενοι αυτοί επέλεξαν να απομονωθούν οι ίδιοι από την πρώτη στιγμή της συνένωσης, αρνούμενοι να δουν ή να αναζητήσουν οποιοδήποτε στοιχείο που να τους ενώνει με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και γι αυτό η λέξη σύλλογος, σωματείο, συνδικαλισμός τους προκαλεί αλλεργία. Είχαν από πάντα αυτή την κουλτούρα και αντίληψη και η αλήθεια είναι πως δεν τους πήγε κι άσχημα μέσα στα χρόνια, μόνο που οι καιροί άλλαξαν. Είναι η μοναδική περίπτωση μέσα στον Οργανισμό. Την ίδια συμπεριφορά επέδειξαν και όταν δινόταν η μάχη κατά των απολύσεων, της προσυνταξιοδοτικής εφεδρείας, της μείωσης των μισθών και σε κάθε κοινωνικό και εργατικό αγώνα. Οι εργαζόμενοι στον ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ  θα μπορούσαν να έχουν διασπαστεί σε δεκάδες ομαδούλες δεν το έπραξαν όμως ποτέ, με εξαίρεση τη φρατρία των αφεντικών-ερευνητών και των επίδοξων αφεντικών-ερευνητών, οι οποίοι γερασμένοι βιολογικά και ιδεολογικά, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αντιληφθούν τις τεράστιες πολιτικές και ιστορικές ανατροπές που συντελούνται γύρω τους και τους επηρεάζουν. Δεν δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Δεν επιθυμούν. Ή καλύτερα, πασχίζουν αυταπατώμενοι ότι θα ξεφύγουν από τις συνέπειες.

Είναι κι άλλοι πολλοί μέσα στο μπάσταρδο οργανισμό κύριοι Ερευνητές, που δεν τους λείπει κανένα από τα μεγαλοσχήμονα προσόντα σας και τέτοια συμπεριφορά δεν επέδειξαν ποτέ. Και όπως πάντα, από την "επιμειξία" που τόσο σας στενοχώρησε, προκύπτουν νέα και αισιόδοξα πράγματα. Και είναι ότι οι εργαζόμενοι μέσα από την εμπειρία ενός σωματείου που δείχνει και ικανό και αποφασισμένο να υψώσει το ανάστημά του και να διεκδικήσει τα δίκια του, όποιοι και να βρεθούν στον καινούργιο σας "καθαρόαιμο" οργανισμό, οψέποτε τον αποκτήσετε, θα γνωρίζουν και τι είναι συλλογική σύμβαση και τι είναι σωματείο και τι είναι συλλογική διεκδίκηση. Και τότε θα ήθελα πολύ να ξέρω πώς θα αντιδράσετε κύριοι Ερευνητές. Θα εξακολουθήσετε να αρνείστε και να πολεμάτε κι εκεί τους εργαζόμενους - συναδέλφους σας; Πώς θα απαλλαγείτε και εκεί απ' αυτούς; Φυσικά, η ερώτηση είναι ρητορική. Γνωρίζω ότι ήδη προσπαθείτε με τον υπό συζήτηση νόμο, να κλείσετε όπως μπορείτε κάθε χαραμάδα στο δικαίωμα της συλλογικής αυτονομίας, πάντα τυφλοί και κουφοί στο κοινωνικό γίγνεσθαι και πάντα ενάντια στους συναδέλφους σας, πλήρως ανίκανοι να στρέψετε το βλέμμα σας εκεί απ' όπου πραγματικά πηγάζει η κακοδαιμονία και ο εκφυλισμός και του δικού σας κλάδου, ο οποίος δεν μπορεί να ξεφύγει από τη γενική παρακμή.

Επιλέγετε απομονωμένοι να διαχειρίζεστε την κατάσταση με τη ξεπερασμένη μέθοδο του παραγοντισμού, η οποία αλίμονο δε φτουράει στην παρατεταμένη κρίση, ελπίζοντας ότι  περιχαρακωμένοι μέσα στην ομαδούλα σας, θα ξεκολλήσετε για την επιβίωση χώρια και ενάντια σ' όλους,  ένα κομμάτι κρέας από το σηπόμενο σώμα του Οργανισμού και του γενικότερου περιβάλλοντος. Αλίμονο όμως δε βγαίνει. Το έδαφος εξακολουθεί να χάνεται κάτω και απ' τα δικά σας πόδια και η μαύρη τρύπα στην οποία βουλιάζει ολοένα και βαθύτερα το θεσμικό σας πλαίσιο και την οποία κομψευόμενοι περιγράφετε ως "κενό δικαίου" διευρύνεται όλο και περισσότερο, ενώ εσείς με πρωτοφανή πολιτική μυωπία στρέφεστε εναντίον των συλλογικών δικαιωμάτων, των οποίων είστε και εσείς μέτοχοι, εάν ξεφεύγατε έστω ένα λεπτό από τον αυτισμό που σας διακρίνει.

Και επειδή πρέπει να εξηγήσετε κιόλας την παρακμή με κάποιο τρόπο, ρίχνετε ανάθεμα στους συναδέλφους σας, οι οποίοι είναι που κατά πώς λέτε, δεν έχουν "αξιολογηθεί", ο λόγος που διαφέρετε απ' αυτούς,  με αποτέλεσμα να μη ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, ή αλλιώς οι δευτέρας διαλογής ταραξίες και τεμπέληδες από εσάς που είστε la creme de la creme και θέλετε να εργαστείτε και παρεμποδίζεστε.

Πρέπει να ξέρετε όμως ότι άδικα προσπαθείτε. Γιατί το ζητούμενο είναι οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν την αξία και τη δύναμη της συλλογικής διεκδίκησης και του αγώνα. Και αυτό νομίζω έχει ήδη συμβεί και είναι η μεγαλύτερη νίκη που θα μπορούσε ποτέ να έχει καταφέρει ο ΣΥΛΕΕΓΟ.

Μαργαρίτα Κουτσανέλλου
ΓΓ Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ