ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ όπως ΜΑRFIN ας πούμε, κύριε Χατζηνικολάου;

 

Εδώ που φτάσαμε τι έχουμε να φοβηθούμε; Εξάλλου, τα έχουμε δει όλα. Μέχρι να μας "κόψει τη γλώσσα" λοιπόν, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν ο Βρούτσης και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με φαστ τρακ απολύσεις και ποινικές διώξεις εμάς των συνδικαλιστών που σύμφωνα με αυτούς, εξαιτίας μας δεν υπάρχουν δουλειές και τα μεροκάματα πάνε κατά διαόλου, ας πούμε αυτά που οφείλουμε, στο όνομα αυτών που εκπροσωπούμε. Των εργαζόμενων. Όσων ακόμα μπορούν να έχουν σωματεία και συλλογική φωνή, πριν τα κατεδαφίσουν ΣΕΒ και Κυβέρνηση, με την ανοχή της κυβερνητικής ΓΣΕΕ κλπ, αλλά δεν είναι ώρα να επεκταθούμε και θα επανέλθουμε.

Σήμερα λοιπόν, 2:00 με 2:30 μμ περίπου και την ώρα που τα 3/4 του Οργανισμού στην Κεντρική Υπηρεσία είναι στο σχόλασμα είτε γιατί έχει λήξει το ωράριο τους (οι περισσότεροι), είτε γιατί κάποιοι έχουν πάρει άδεια καμιά ώρα πιο νωρίς, γίνεται ο σεισμός που ταρακουνάει το κτήριο επί αρκετό χρόνο και με αρκετή ένταση, θυμίζοντας σε όλους όσοι το έζησαν, το 1998. Πρώτη κίνησή μου, αλλά και άλλων είναι μόλις σταμάτησε, να βγούμε από το κτήριο. Μια μάνα μάλιστα χτυπά την κάρτα της βιαστικά και φεύγει να πάει προς Μενίδι να δει πού βρίσκονται τα παιδιά της, τα οποία είναι στο σχολείο και δεν έχει ιδέα πώς είναι. Κάποιος παραδίπλα, σχολιάζει ότι τα κινητά δεν λειτουργούν. Ο Οργανισμός συνεχίζει να αδειάζει, αλλά με κόσμο που το είχε προγραμματισμένο να αποχωρήσει αυτή την ώρα. Κάποιους τους βλέπω στα μπαλκόνια να κοιτάνε διερευνητικά, ενώ κάποιοι με ρωτάνε τι πρέπει να κάνουμε. Μια και δυο, μπαίνω μέσα στο κτήριο και από το τηλεφωνικό κέντρο του ισογείου επικοινωνώ με τη γραμματέα του κυρίου Χατζηνικολάου. Της λέω ότι θέλω να μιλήσω με τον ίδιο. Επειδή, ο κ. Χατζηνικολάου ξέρω ότι δεν καταδέχεται ποτέ να βγει στο τηλέφωνο ή να μας πάρει τηλέφωνο μόλις μπορέσει, όταν τον ζητάμε, λέω στη γραμματέα του: "Το κτήριο πήγε κι ήρθε με το σεισμό. Ο Οργανισμός είναι σχεδόν άδειος. Είναι μόνο κάποιοι εργαζόμενοι που περιμένουν καμιά ώρα ακόμα για να σχολάσουν. Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να δώσει άδεια ο κύριος Χατζηνικολάου, να αποχωρήσουν και αυτοί;". Περίμενε μου απαντά, θα του το πω. Περιμένω κάνα τέταρτο, σιγή ασυρμάτου... Ξαναπαίρνω και μου λέει η γραμματέας του ότι το είπε και δεν της απάντησε.

Όπως είπα, ο κύριος Χατζηνικολάου έχει επιφυλάξει αυτή τη συμπεριφορά προς το Σύλλογο από πολύ νωρίς. Ας μιλήσει και ο Πρόεδρος μας. Πρόβλημά του. Ανεβαίνω επιτόπου στον 8ο όροφο, αφού όπως εκτιμώ, το ελάχιστο που αξίζει σε ένα εργαζόμενο, πολύ περισσότερο όταν εκπροσωπεί το σύνολο των εργαζομένων, είναι να λαμβάνει απάντηση στα αιτήματα και να του απευθύνεται ο λόγος, όταν τον απευθύνει. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε οι κοινωνικές αβρότητες. Εδώ γράφονται εκεί που δεν πιάνει μελάνι οι νόμοι και οι προφητείες σε αντίστοιχα θέματα, το τηλεφώνημα θα αποτελούσε εξαίρεση;

Ανεβαίνω στον 8ο και αναγκαστικά, αφού ο κ. Χατζηνικολάου ήταν "απασχολημένος", χτυπώ την πόρτα του γραφείου του, κάτι σαν "ναι" ακούω και ανοίγω. Σημειώνω εδώ για να μη μου την πέσουν οι σαβουαρβίβρηδες ότι ο Ζαμπούνης σε ανύποπτο χρόνο στον πάλαι ποτέ "Ταχυδρόμο" μας είχε εγκαίρως ενημερώσει ότι στο γραφείο/χώρο εργασίας, χτυπάς την πόρτα και δεν χρειάζεται να περιμένεις να σου απαντήσουν "περάστε". Δεν είναι κρεβατοκάμαρα δηλαδή. Κάτι τέτοιο... Εν πάση περιπτώσει. Χτυπάω την πόρτα, περιμένω λίγο, ανοίγω...

Ο κ. Χατζηνικολάου με ημιπλάτη με ακούει να του λέω αυτά που ήδη ξέρει. Δεν θα πω όλη την κουβέντα, δεν υπάρχει λόγος. Στο δια ταύτα, μου απαντά ότι το κτήριο είναι τούμπανο αντισεισμικό και δεν έχει ανάγκη, ότι δεν έχει πάρει καμία εντολή για να δώσει με τη σειρά του την ανάλογη και ότι όλη την ώρα "εμείς" (ο Σύλλογος δηλαδή) του ζητάμε να την κάνουμε πιο νωρίς και να την κοπανάμε γενικώς. Τον διαψεύδω κατηγορηματικά. Καταλήγει δε, ότι καμία άδεια δεν δίνει για αποχώρηση και ας πράξει καθείς ό, τι καταλαβαίνει. Αυτά στις 2:30 μμ της Παρασκευής και ενώ το ελάχιστο που έπραξαν σε δεκάδες χώρους εργασίας στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι να δοθεί εντολή εκκένωσης του κτηρίου για κάποιο χρόνο τουλάχιστον, ενώ επαναλαμβάνω, μέσα στο κτήριο δεν βρίσκονται πλέον παρά μόνο περίπου 10 άνθρωποι σε όλους τους ορόφους. Τους είδα έναν - έναν κατεβαίνοντας από τις σκάλες για να τους ενημερώσω όταν έφυγα από τον 8ο.

Ο κύριος Χατζηνικολάου με τη στάση του αυτή και όχι μόνο, βάζει όπως φαίνεται πολύ ψηλά τον πήχυ του "business as usual". Φεύγοντας από το κτήριο συνειδητοποίησα τι αντιπροσωπεύει ο κύριος Χατζηνικολάου. Θυμήθηκα τι μου θύμισε. Το μοιραίο Διευθυντή της ΜΑΡΦΙΝ, ο οποίος κατειλημμένος από την εμμονή του δόγματος της παραγωγικότητας απαγόρεψε στους ελάχιστους εργαζόμενους που βρίσκονταν στην Τράπεζα την ημέρα της γενικής απεργίας το Μάιο του 2012 να αποχωρήσουν, αν και το ζήτησαν λόγω της ιδιαιτερότητας της ημέρας. Τους κράτησε και απαίτησε να εργαστούν as usual. Εκ των υστέρων και όπως αποδείχτηκε, το κτήριο δεν ήταν και τόσο τούμπανο από άποψη πυρασφάλειας και ασφάλειας. Και αυτά δεν τα λέω εγώ, τα είπανε τα δικαστήρια...

Μαργαρίτα Κουτσανέλλου

Γ. Γραμματέας ΣΥΛΕΕΓΟ