Το ίδιο ποίημα ξανά... Ως εδώ !

Δεν περνάει μήνας καλά-καλά και οι κυβερνώντες μας, μαζί με τα medioπαπαγαλάκια -  όλοι τους πιστοί υπηρέτες των πλούσιων αφεντάδων τους κι άξιος ο μισθός τους -  ξαναρχίζουν το ποίημα. 

"Το επόμενο τρίμηνο είναι ιδιαίτερα κρίσιμο", 

"Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις" 

(- Εμείς, αποφάσεις; Από πού κι ως πού; Τι σόι αποφάσεις «παίρνουμε» μαζί; Εμάς μας έχουν γραμμένους, να μην πω πού..!)

"Πρέπει να κάνουμε θυσίες", 

(- Αυτοί θυσίες; Από πού κι ως πού; Τι θυσίες θα κάνει δηλαδή ο πρωθυπουργός μας και οι ευκατάστατοι υπουργοί του και βουλευτές;)

"Δε γίνεται αλλιώς, αν θέλουμε να πάρουμε την επόμενη δόση" 

(Η οποία είναι κάθε φορά η μοιραία...)  

"Πρέπει να κάνουμε θαραλλέα βήματα"

"Πρέπει να είμαστε ενωμένοι"

Αντιγράφω:

"...Οι επόμενοι τρεις μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα καθορίσουν την πορεία της Ελλάδας τις επόμενες δεκαετίες. Οφείλουμε να εργαστούμε συστηματικά. Με σχέδιο, συλλογική προσπάθεια, σαφείς στόχους, επιμονή στην υλοποίησή τους, με την ευθύνη και συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, μπορούμε να μετατρέψουμε το 2012 σε χρονιά ελπίδας...

Το 2012 μπορούμε να τα καταφέρουμε, εφόσον κάνουμε τα θαρραλέα βήματα που απαιτούνται, εφόσον δουλέψουμε μαζί, εφόσον ξεπεράσουμε στείρους ανταγωνισμούς, εφόσον πιστέψουμε ξανά στις δυνάμεις μας.

Ενωμένοι θα βγούμε από την κρίση. Υπερήφανοι θα κοιτάξουμε το μέλλον με αυτοπεποίθηση. Και ο κόσμος θα κοιτάξει ξανά την Ελλάδα με εμπιστοσύνη..."

Αλήθεια, πόση ασέβεια μπορούν να δείχνουν απέναντι στις ζωές μας; Με ποιους πιστεύουν ότι έχουν να κάνουν; Πόσο νομίζουν ότι μπορούν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και να προσβάλλουν την αξιοπρέπειά μας;  Ποιοι είναι αλήθεια, αυτοί που μας λένε ότι θα πορευτούμε μαζί τους, ενωμένοι; Τι κοινό έχουμε με τις δικές τους ζωές και από πού ως πού βρέθηκαν συνοδοιπόροι μας; 

- Τι άλλο ζητάνε από εμάς, δήθεν για να σωθούμε και στ' αλήθεια ποιους θέλουν να σώσουν; Τους μισθούς και τις συντάξεις τα πετσοκόψανε. Την ασφάλιση και την περίθαλψη την συνθλίβουν. Απολύουν χιλιάδες εργαζόμενους. Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, την πρόνοια, τα διαλύουν. Τι άλλο θέλουν. Τις ζωές μας τις ίδιες; Τι σόι σωτηρία είναι αυτή;


- Και όλοι αναλογιζόμαστε. Πριν αναλάβουν να σώσουν εμάς - και μάλιστα χωρίς να τους το αναθέσουμε (!) - για ποιους δούλευαν; Ακόμα και τώρα, για ποιους δουλεύουν;  Εμείς μέχρι χθες, τους ξέραμε να διαπρέπουν σε υψηλόβαθμες θέσεις στους διάφορους μηχανισμούς του παγκόσμιου χρηματιστικού-τραπεζικού συστήματος και τώρα τους βλέπουμε να αναλαμβάνουν να "υπερασπιστούν" τα συμφέροντα των χωρών-πελατών των παλιών αφεντικών τους. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Παρουσιάζονται ως συμπονετικοί εθελοντές για να μας διασώσουν. Από ποιους; Από τα μέχρι χθες και τυπικά, αφεντικά τους;  Πόσο μπορεί να ταυτίζονται αυτοί οι άνθρωποι με το λαό; Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζονται τα δικά τους συμφέροντα με τα δικά μας;

Η αλήθεια είναι ότι τα πραγματικά αφεντικά βάλανε κατευθείαν τους ανθρώπους τους (κι εδώ και στην Ευρώπη) να μας διαφεντεύουν απευθείας. Χωρίς ενδιάμεσο πολιτικό προσωπικό, το οποίο παρείχε μέχρι πρότινος, την απαραίτητη δημοκρατική επίφαση. 

Και τι μας περιγράφουν δήθεν ως σωτηρία;  Έτσι όπως τους ακούμε κάθε μέρα και σύμφωνα με τις θεωρίες τους, το καλύτερο που θα είχαμε να κάνουμε και αυτό που πραγματικά θα έλυνε το πρόβλημά ΤΟΥΣ, θα ήταν να αυτοπυρποληθούμε, όσοι περισσεύουμε  (άνεργοι, άρρωστοι, ανάπηροι, γέροι, "αγράμματοι με χαμηλά προσόντα", μετανάστες, ξένοι, τσιγγάνοι) στο Σύνταγμα. Το μόνο που δεν κάνουν, είναι να μας το ζητήσουν ευθέως. Και πραγματικά, όσο κυνικό και παρανοϊκό κι αν ακούγεται, θα εξυπηρετούσε άριστα τους οικονομικούς τους υπολογισμούς, μια τέτοια εκδοχή.

Και το άλλο πού το βάζεις; Από πού κι ως πού "θα δουλέψουμε μαζί;". Εμάς μας προορίζουν όλους, για ισόβιους παρίες ανέργους, που θα είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για ένα ξεροκόμματο. Τι σόι δουλειά είναι αυτή; Από πού κι ως πού θα δουλέψουμε μαζί και πάνω σε τι; Στην καταστροφή μας; Ο δικός τους τρόπος δε μπορεί να γίνει δικός μας. Δεν είμαστε στην ίδια όχθη και πρέπει να το καταλάβουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα. ΄Ετσι όπως εξελίσσονται πια τα πράγματα, ισχύει "ή εμείς ή αυτοί". Αν πρέπει να κάνουμε θυσίες, αυτές πρέπει να γίνουν πραγματικά για το δικό μας συμφέρον και με προοπτική την πραγματική αναδιανομή του πλούτου, ο οποίος πρέπει να περάσει στα χέρια αυτών που τον παράγουν. Η κυβέρνηση της κοινοβουλευτικής δικτατορίας που  μας έχει επιβληθεί σήμερα δεν εργάζεται σε καμία περίπτωση για το δικό μας συμφέρον. Για το συμφέρον των εργατών, των αγροτών, των εργαζόμενων. Τα  τομάρια των αφεντικών τους και τα δικά τους προσπαθούν να σώσουν κι εμείς είμαστε απολύτως αναλώσιμοι για αυτούς, τόσο που ακόμα και η βιολογική μας ύπαρξη δεν έχει καμία αξία. Η αλήθεια είναι ότι ως συντελεστές της παραγωγής,  είμαστε προς καταστροφή. Περισσεύουμε και μας παροπλίζουν με κάθε τρόπο, γιατί γι αυτούς, το κέρδος τους είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται όλος ο κόσμος. 

Σ' όλη τη γη συμβαίνουν  συνταρακτικά πράγματα. Οι λαοί ξεσηκώνονται παντού. Η φτώχεια και η εξαθλίωση της κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού εξαπλώνεται σ' όλο τον κόσμο. Πρέπει όλα αυτά να τα αναλύσουμε, να τα συσχετίσουμε, να τα κατανοήσουμε. Να αντιληφθούμε ότι αυτά που ζούμε σήμερα στο μικρό μας τόπο είναι μέρος μιας παγκόσμιας ιστορικής εξέλιξης. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά στη δική μας κλίμακα, στη δική μας ζωή, στη δική μας δουλειά. Να καταλάβουμε ποιοι είναι δίπλα μας και ποιοι απέναντί μας. Να ξεκαθαρίσουμε τον τρόπο που πρέπει να λειτουργούμε εμείς ως εργαζόμενοι και το ρόλο που παίζει κάθε πλευρά. Δεν είμαστε χρυσόψαρα σε γυάλα, που αγνοούμε τον κόσμο που υπάρχει έξω απ' αυτήν και τον τρόπο που αυτός επηρεάζει τις ζωές μας. Για να δράσουμε τοπικά, πρέπει να σκεφτούμε παγκόσμια. Σίγουρα στο χώρο που εμείς ζούμε και λειτουργούμε, στα σπίτια μας και στη δουλειά μας θα βρεθούμε στο αμέσως επόμενο διάστημα, μπροστά σε νέες προκλήσεις. Η δράση αλλά και ο λόγος που εκφέρουμε πρέπει να έχουν διευρυμένη οπτική και ανοιχτή σκέψη. Μόνο έτσι αποκτούν δύναμη.

ΜΚ